Domingo perfecto

Hola amigas e amigos! quetal?! bueno, son oscarito e vou comentar un pouco o domingo-morning, que estivo moi ben!

Suso e Xulio facendo das súas

Como sempre, ás 9:30 nas tetas, e os mais madrugadores tomaronlle un cafecito no NuevaYork, mentres esperaban polo resto. E alí nos xuntamos: Jorge, Andres, Pato, Carlitos, Angel, José, Suso, Xulio, Ito, Alfonso, o amigo Javi eu (oscarito jaja). Poñemos rumbo ás Antenas, necesitabamos un dia de desconexión do trazado exigente da marcha e queríamos facer algo rodador. O dia perfecto, despejado e unha temperatura digna de primavera-verano. (bueno, despejado para algúns, para outros ainda tábamos en Chanteclair... jajaja) 

Ritmo de falar, de poñernos ó dia, de risas e de contos; lento pero seguro, os km's van caendo: bordeo do río, gaseoducto, cruce da picaraña... (suso ten un percance... os rieles do sillín salíronselle do armazón tras un rehusamiento da sua montura, pero non hai nada que unha brida non sulucione).

Seguimos adiante, cruzamos a via do tren, e aquí iba a surgir o lider natural da ruta: Pato! que quería subir un pouco (jajaja...) e ir polo alto do monte ata o Scala. Vaia subidita... sacounos o frío a mais de un. Seguimos perfilando por arriba, e metemonos nun camiño ratonero, e innovamos para ir dar ó alto de Lampai. Moi chula a saubida por monte, pero o ultimo repeito había que coronalo en asfalto... qué pestosidad! arriba estaban uns amigos, do Dream Team Bike, e logo de intercambiar anecdotas, fotos e barritas, procedemos ó descenso, descartando toda opcion de Scala, para facer unha segunda parte moi chula.

No alto cos amigos do dream team

Qué decir do descenso? pois que cada un a machete para abaixo como pudo, todos disfrutamos, pero os cortalumes fixeron sacar ó descender máis técnico que cada un leva dentro. Eu atrapei sin maior novedad, o resto non sei, algun tamen tería algo... jejeje. xa abaixo, na general, despois de unha segunda baixada tamen vertiginosa (como molan estas cousas eh! en seco apurase moito mais). Eu fago o flipado e acabo caendo, pero con moito estilo... qué risas! Aquí abandonanos Carlitos, ah! e suso non puido seguir por mor do sillín, unha lástima, outro dia será!

E bueno, decir que a segunda parte... unha auténtica gozada... descubrin camiños, e todos ciclables pero cerradiños, dos que nos gustan, sin moita pendiente pero que facia sacar o que levas dentro si lle apretabas un pouco! E tocamos parte da ruta femenina... DIOS! solo con ver esa parte do trazado... xa ten unha pinta insuperable, para iniciarse é o mellor: camiños cheos de natureza e sin exigencia física, e delao da casa! qué mais pedir??

E asi imos poñendo fin á rutilla do domingo, non sin antes pensar en que gastamos o euriño que queda? no lavado de bicis ou nunha cañita? pois cañita! volvemos ó NewYork a fichar e a decir que chegamos ben e rematamos a faena!

Andrés feliz

Hoxe vou estrenar sección nas miñas crónicas: ME GUSTA O NO ME GUSTA (jajajajaja)

Me gusta: Ver a Xulio facer o esforzo de baixar de santiago apurao de tempo para vir andar con nos. Ver a Alfonso poñerse cada vez mais en forma. E a Suso baixar tamen de stgo. Ver como cada vez somos mais xente. Ver o bo ambiente que hay no grupo nun dia de disfrute e gozamiento como estos.

No me gusta: O casco de Ito, temos que tirarllo á basura cando non mire... JAJAJAJA.

PD: saludademe siempre! ah, o viernes... pasade polo american's, que tedes unha volta paga, que o juvenil vaise facendo modesto... e xa van 24... xD


Mais fotos da ruta no noso FACEBOOK | Os Esfola Arrós Bike

Oscarito --

DUATHLON CROSS DE SAMIEIRA (POIO)

"O que non te mate faite mais forte"

Pasou o día e pasou a romería. Acabáronse os duathlóns cross para esta tempada e solo podo decir unha cousa, para o ano esperamos repetir. Qué pasada. Desde o primeiro que fixemos en Beariz penso que aprendemos moito e tamén sufrimos moito todos e cada un dos OEA que fixemos algunha proba, mención especial merece a nosa querida Isa, que como unha campiona fixo as 3 probas do campionato galego, qué fenomena si señor¡¡¡ E tamén mención especial para Martín, Ángel, Ito e Kiko. Estos últimos apuntaronse para este último duathlón, o de Poio, que bueno non era precisamente o máis sinxelo senon todo o contrario....

Era cedo, as 8, e xa empezaban os motores a quentar. Arrancamos hacia Poio unha boa representación dos OEA´S: Martín, Kiko. Ángel, Ito, Oscarito e un servidor. Furgoneta por xentileza de XANELA e autopista. Chegamos ó punto de saída cun Ito desafiante ante a Garda Civil (menos mal que non te escoitaron) jeje. O sitio era perqueno de todo para aparcar pero bueno aparcamos. Os nervios notábanse nos juveniles que esta vez non eramos nos...eran os outros OEA´s que non fixeran nunca un duathlón, agás Martín. Todo marchaba sobre rodas. Ibamos bastante ben de tempo e como bos profesionais fomos inspeccionar o terreo e bueno....o terreo estaba algo jodido....Vaia trialeras. Eso debía estar prohibido ajajajja que animalada...pero ó mesmo tempo estaban chulisimas e mais de un OEA ibao a pasar coma un enano por alí.

A hora da saída cheaba, collemos os petates e diriximonos cara boxes a deixar a bici e material complementario. Trotamos un pouco e calentamiento previo. Todo en orden. Liña de saída e bocinazooo Ala imos. Saída sen complicacions, cada un no posto que quería e podia. O terreno fatal, un barro criminal. A min xa me queda unha zapatilla enterrada no barro....bueno....unha pelicula. O sector de carreira moi técnico, cunha subida entre as pedras que estaba perfecta para torcer un tobillo. As pulsacions empezaban a manterse e xa ibamos collendo ritmo. Na carreira Martín mantivo o ritmo con Oscarito e conmigo mentras os señores Ito & company iban cerrando, por ser fieles ó espiritu OEA. jejeje.

Chegamos á primeira transición e as sensacións moi ben, a carreira non nos pasou moita factura, ahora viña o nosos fuerte. Collemos bici e a pedalear. O ritmo era fuerte pero cómodo. Oscarito diante e eu detrás mantendo un pouco. Por detrás Martin e os outros que foron ó seu ritmo. A subida era larga pero bueno bastante rodadora, o carallo foi cando chegamos á zona de baixada. O terreno estaba moi enlamado nalgunhas zonas, mollado, a bici ibase para todos os lados...qué chungo... A verdade e que era o día propio para meterse unha boa ostia e eso foi o que fixo Martín na segunda volta cando xa notaba que estaba sen frenos. Él é un experto en pedras...pero esta vez non aplicou ben a teoría á práctica e nunha das zonas mais jodidas do circuito voou por encima da bici, con consecuencias fatais. Quedou bastante jodido do dedo dunha man, hombro, peito...vamos, que largou para o hospital a facer probas e curarse. E segun comentan fontes oficiais cando pasou por alí Ito....o único que lle dixo a Martín foi se tiña auga, o pobre iba disecado jajajja(despois de beber xa se preocupou por el eh jejej). Antes de todo esto un dos OEA´S, Kiko, tivo que forzar a súa retirada xa que a cabeza non lle paraba...e bueno, digamos que quixo non caer, xa que viu o trazado demasiado esixente e non tiña ganas de caer. jeje.

Mentras Ángel iba tirando pouco a pouco e mantendo un ritmo bo na bici, sen maiores contratempos, os OEA´S en técnica imos ben. Oscarito tivo algún que outro apuro na bici que fixo que se retrasara algo. Pudo continuar e chegar ó último sector a afrontar a ultima carreira, a peor parte para min...dios.... Facemos a transición como podemos e ala, a correr, as sensacións parecían boas ainda que as pernas non respondían como deberían. Por primeira vez adianto a xente na parte de carreira final e ninguen me adianta a min, eso dame forzas. Xa quedaba pouco para rematar e esperar a que remataran os nosos colegas.

Pasados algúns minutos chegou Ángel a meta que finalmente foi o único que rematou dos juveniles. Martín escarallao, Kiko acojonao e Ito....disecao pero bien ehh jajajja Ito quedoulle pena de non acabar pero bueno cousas da competición.

Unha vez que rematamos todos arrancamos para Pontevedra en busca de Martín. Alá nos confundimos de hospital, o lesionado estaba noutro...menudo panorama. Os OEA´S por Pontevedra adiante todos traxeados...que bonito. Recollemos a Martín e levámoslle a roupa para que puxera algo que alí estaba o pobre co posto. xD. Logo tivemos que cambiar un bo churrasquito por uns pratiños combinados pero o importante foi estar xuntos, pasalo o millor posible e que non pasou nada grave. Os escaparates de Pontevedra ainda deron para unhas risas jejejje

En definitiva que a experiencia foi moi boa e seguro que para o ano os esfola arrós volven estar presentes no campionato galego de duathlón. Por certo, hai que salientar que neste duathlón houbo dous OEA´S no top 10. Oscarito cun 9º posto e eu cun 6º posto. A verdade e que non o esperabamos pero moi moi contentos.

Un saúdo a tod@s.

PROBANDO A MARCHA OEA

A mañá empezaba chuviosa e con gran parte dos OEA´s competindo no Duatlon de Poio (pronto haberá cronica, supoño). Mentres os que aqui quedamos, decidimos facer o primeiro simulacro da marcha en pelotón, por ali apareceron Jose, Juan, Suso G, Andrés, e dous rapaces mais que se estan acostumbrando pouco a pouco a acompañarnos Sergio e Javier. Arrancamos e tivemos a "honra" de que o noso presidente Óscar nos salise ó paso na gasolinera para coñecer o recorrido da marcha.
Con ritmo lento e charlando fómonos adentrando no recorrido. Nada máis empezar xa nos demos conta de que o dia iba a ser moi duro pois o terreo estaba moi blando e enlamado. En canto os camiños empezaron a picar cara arriba (que é bastante pronto, por certo) a dureza acentuabase con camiños moi cheos de auga e por momentos impracticables. Asi pouco a pouco e sufrindo moito chegamos as primeiras baixadas do día con ganas de probar as trialeras que limparamos os días pasados. Decir que quedaron impresionantes con zonas rápidas, zonas máis tecnicas,... en fin unha gozada.
En plena baixada abandonounos Suso que rompeu o cambio con un pau (esperamos que chegases sen mais novidades). Os outros seis continuamos ata a zona donde estará situado o avituallamento e fixemos o propio antes de comenzar a subida larga da nosa marcha. O ascenso realizamolo nunhas condicioóns moi adversas pois pegaba moito o aire de e empezou a tronar. Toda unha odisea. Unha vez no alto e despois de reagrupsrnos tiramonos cara abaixo para seguir estreando as nosas baixadas e asi chegamos a Macedos, vendo que non daba tempo para nada máis, baixamos por carretera baixo unha gran choiva.De ali cada un para a súa casa a secarse e abrigarse ben.

Aproveito desde aqui para desexarlle unha pronta recuperación a Martín dos seus compañeiros OEA´s. Un abrazo.

UN SAÚDO

I Duatlon cross Maside

Hola amigos! o pasado domingo día 13, xuntámonos en Maside uns 170 participantes, para facer a 3ª proba do Camp. galego de Duatlon-cross. Da comitiva iba Jorge, Isa, Oscarito que escribe, e Suso en calidad de apoyo logístico, entrenador, motivador, reporteiro e gran amigo.


Como sempre, toca diana ás 7:00... cómo chovia! quedamos ás 8 menos algo, e poñemos rumbo Maside. Máis e mais chuvia, e bueno... para encontrar maside, poñemos todos os GPS a funcionar... xa nos escarallamos antes de chegar! jajajaja. Recollida de dorsais, tomarlle o cafecito, organizar o material todo, bici a boxes, etc... despois de non ser un novato estas cousas xa parece que se fan de rutina. A organizacion neste sentido moi ben, a speaker animando nos momentos previos, e cunha carpa para evitar que enfriásemos antes de empezar.

Isa mais eu descansamos no coche, que ainda imos con tempo. Jorge xa taba quentando, notábaselle que quería facer algo neste duatlon. Salimos a quentar e molladura. Reconocemos o circuito e facemos cábalas... Isa quería acabar, Jory top-30 e eu, consciente da semana que pasara... conformome con acabar da metade para adiante.

PUM! pistoletazo de salida! arrancamos a correr 6000m, o ritmo é bo porque se empeza en baixada. Eran dúas voltas, e tiña zonas técnicas de subida, e tramos de barro, que había que solventar sin caer. Sigo a jory na primeira volta, na segunda xa levanto o pe, que o ritmo era demasiado para afrontar a bici con garantías. Isa detrás aguanta como unha campeona.

Collemos as bicis, boa transición, tocaba remontar, pensaba eu, pero o dia non acompañaba... Subimos a primeira e única costa arriba de asfalto... e... oh sorpresa... cando entramos no monte... CICLOCROSS!!! jajajaja aquelo era indescriptible... barro e mais barro, un entorno chulísimo, precioso, técnico, agarraba a roda en todo momento, dabas pedaladas no aire, as costas con algo de pendiente había que baixar da bici, ninguen as daba subido. Pura esencia de monte. E bueno, eu que iba algo crecido, rapido me acomodei... adiantar era moi jodido, e ibanse moitas forzas intentando trazar, asi que en todo momento centreime en manter a posición. Jorge polo que me comentou, foi a fuego, fixo un moi bo papel na bici. A Isa pasoulle factura a dureza, e taba entalada de frio, e na segunda volta optou por abandonar, pero coa sensacion de habelo intentado con todas as suas forzas. Hai que decir que as chicas facían o mismo que os tipos, o cal é unha auténtica animalada... jajaja

E a verdad e que fixo ben...Porque eu na bici congeleime, levaba as mans algo moradas... intentaba movelas pero nada... dunha das veces que bloqueei a horquilla, xa na din desbloqueado... A trasmision da bici taba en horas baixas, toda embarrada, habia que tomalo con calma nos cambios. E asi chegabamos á segunda transición! Jorge iba moi ben, e eu a verda e que non me desfondei, taba ben de ánimos. Tiven un pouco de jaleo para quitar o casco, non sentía as mans, pero polo resto ben.

A patear! o ultimo sector, fagoo ben, pero deronme calambres nos cuadriceps, algo desconocido pa min... pero bueno, afloxei un pouco e fun indo. Así ata acabar os 3000m a pe, e entrar en meta coa sensacion de non habelo dado todo, pero porque non me acabei de sentir comodo en todo momento. Fixen 58. Jorge moi ben, acabou de 29 como un campeón. Asi que objetivos cumplidos, e o de Isa tamen, porque o intentou ata quedar exhausta.



Ah, gracias a speaker por animar en toooodo momento, e a xente dos cruces por dar esos ánimos que no momento non se agradecen por estar coa forza xusta, pero que mentalmente se pensa... "joder, veña, teño que seguir", e tamen á xente do pueblo, que tivo un comportamiento 10, animando pese ó dia de perros que facía. PERO A AUGA FRIA NON MOLA!!! (pero sabemos que eso é dificil de solucionar... jeje)

E sen máis, volta para a casa, unha boa mañan de domingo, si señor. Dar as gracias a Suso e Isa por axudarnos ós juveniles, pero sobre todo a Suso, por sacrificar algunha que outra salida de domingo por nós... gracias tio!

Ahora sólo queda o ultimo escollo... POIO! e alí taremos Jorge, Angel, Kiko, Martín, Ito e Oscarito, representando os Os Efola Arros, para que non se diga que non lle damos a todo! A entrenar!!!!

PD: saludade siempre eh! un abrazo!!

Oscarito! --

CONSEJOS PÁ LA JUVENTÚ

"Non saias que chove e vas coller unha pulmonía"

A mañá amanecía con moita choiva, café no New York (en coche para non mollarse) para comprobar a asistencia, aparece Kiko; logo as promesas do club (Carlos T. & Adrian); un pouco máis tarde José e por último Angel; Decidimos sair todos menos Andrés que volta para a casa. A altura do Abelleira avistamos a F.T.P. que viña con un pouco de retraso. Arrancamos con idea de facer parte da ruta deste ano. Puidemos comprobar o traballo de Obras Públicas que converten as trialeiras en autoestradas; Pero esta ruta é subir e subir. O estado do terreo ia facendo mella nas nosa forzas, un par de pinchazos, rotura de patilla de Angel e o tempo desapacible, fixeron que desemos volta na 1ª caseta do Rubial. Pero non sin antes ter tempo para rir un pouco co curso de natación de algún, comer algo e quentar as pernas en algunha subida.

A auga estaba boisima, o Carlos non quería sair dela.

Estes dous máquinas van dar moito que falar nos OEA´S se non tempo o tempo.

DUATHLON CROSS DE CANDEÁN

"genial pero fatal"

O día comezaba ás 7 da mañá, dirección Vigo ó alto do monte Vixiador. Montamos as bicis no coche de Suso e Isa e arrancamos. Da praza saimos Oscarito, Isa, Suso, Alberto, Antón e o que escribe. Rumbo posto o camiño de ida faise sen maiores incidencias e comentando cousiñas sobre a carreira. Chegamos á liña de meta e veso moi bo ambiente, a verdade e que estaba todo moi chulo. A zona de recollida de dorsais non era das mellores e formouse algo de cola pero bueno, ó final xa tiñamos os dorsais. Montamos bicis e levamolas para o box. Aquí Oscarito iba concienciándose para facer ben as transicións pero......jejeje

Queda media hora e comezamos a quentar. Carreiras por aquí, trote por alá, progresións...etc etc. Moi boas impresións para os compoñentes do club. O día era perfecto e o circuito tamén. 5 minutos e saída.

A verdade e que estabamos alí todos apretados....e estaba claro que os codazos non iban a faltar....e así foi, bocina de saída e codazos para todos para poder coller os mellores sitios e ir atopando un bo sitio na carreira. Primeiros metros algo caóticos pero ben, xa ibamos collendo os nosos postos. Todos fixemos unha boa carreira dentro das nossas posibilidades e aparte Antón e Alberto que iban na cabeceira da carreira anton de 1º. Mákina¡¡

Completamos as 2 voltas ó circuito é viña a primeira transición. Nervios. Cada un buscamos a nosa bici...algún tivo algún problema para atopala...jejejejeje mételle un gps neno. xD Deixamos zapatillas poñemos casco e botas mtb collemos burra e arrancamos a correr, un chimpo e a pedalear 20 km. Aquí comezaba o bo dos OEA´S. O circuito era moi bonito pero tamén duro. Tiña uns sendeiros que facían as delicias de todos. En cabeza voaban...mentras o resto ibamos aguantando como podiamos. Trazado mooooi rompepernas continuo sube baixa que acababa con un. Primeira volta sen incidencias. Paso por meta a primeira vez e Suso alí coma un campeón animando¡¡¡¡ SI SEÑOR¡¡ a bandeira OEA esta dando os seus frutos ehh xD GRACIAS SUSOO. Bueno eso primeir paso por meta e a por a segunda volta....Avanzo un par de km e atopome a Alberto parado e jodido. pinchazo no gemelo e abandona...que putadon...Eu aproveito para dar algo de aire na roda dianteira e continúo, tomo gel e pedaleo con ganas e sentindome xenial, adiantando a xente nas subidas e nas baixadas ata que nunha trialera baixando saiome da trazada limpa para adiantar a un e boom....reventon da cuberta dianteira por unha rajada...perdo todo o líquido e aire no momento e a carreira remata para este OEA.

Por outra parte Oscarito vai tirando e sen problemas. Isa como unha campiona vai remontando algún posto na bici.

Chega o momento da segunda transición. Oscarito chega ca bici e ten algunha pena confusión ña hora de deixala...cousas do cansancio pero finalmente deixa a bici pon os tenis e a correr o ultimo sector que moi heroicamente remata co gran aplauso dos OEA´S Suso, Alberto e Jory.

Algo mais atras Isa que despois dunha boa transición se dispón a facer o último sector. Sufreu moitísimo nesta carreira pero como unha heroína remata a proba acompañada os últimos metros polos OEA´S. Cruza línea de meta e felicitacións.

Ó rematar intercambiamos comentarios sobre a carreira mentras comemos alguns cachiños dunha tarta riquísima e collemos a bolsa do deportista con alguns agasallos.

Logo de descansar un ratiño imos para a entrega de trofeos. Alí Isa recolleu o seu segundo trofeo que a acredita como subcampiona veterán da carreira de Candeán. MOITAS FELICIDADES CAMPIONA.

Ó rematar poñemos rumbo a Bertamiráns. Uns con boa cara e outros algo decepcionados pero as carrerias son así. Sempre hai xente que te anima. Nesta carreria foi unha pasada ver ña xente animarte nas beiras do camiño, iso agradécese e en xeral a organización do evento estivo bastante ben.

Un saúdo e para a semana máis, esta vez en Maside (Ourense).

MURALLA-DOMINGO 6

Misma hora de siempre 9.30 y nos vamos juntando unos cuantos esfola y nuevos compañeros, la verdad que hoy eran unos cuantos nuevos, da gusto ver tanta gente nueva, al final de este año seguro que el club irá en aumento, pero a lo que fue el resumen del dia. El dia estaba con niebla y frio a primera hora, mucho frio, habia ausencias juntificadas, suso,isa,jorge y oscar estaba compitiendo en su segundo duatlon en vigo, espero que les fuera bien, los restantes con la incorporacion de suso y alfonso, que parece ya se incorpora a las salidas de domingo, nos fuimos direccion a la muralla, la intencion de hacer una ruta larga y a buen ritmo que nos sirva de preparacion para estos futuros meses de actividades del club. Como siempre Juan encabeza el grupo y marca el ritmo, como no, de menos a mas mas, y como siempre en las cumbres acabamos a lo que damos, cada uno como bien puede. Durante toda la ruta tuvimos muchas paradas que nos hicieron perder mucho tiempo, primero rotura de patilla de cambio que aprovechando que estaba nuestro mecanico se encargo de la avería, pinchazos y la llamada de Angel, que por motivos que no vienen a cuento salia de bertamirans y nos salia a aguasantas, lugar en el que nos abandonaba ito y alfonso que tenian prisa. Los demás camino de la muralla a ritmo muy rápido. El avituallamiento la hicimos en la base sin subir hasta arriba por motivos de tiempo; una vez tomado el bocadillo nos encaminados hacia bertamirans a un ritmo normal todos en grupitos hablando de nuestras cosas. No faltaron los piques por la carretera de llegada a urdirde y la bajada hacia bertamirans, pero muy bien , con rutas así rapido cogemos la forma fisica todos. Llegamos a bertamirans sobre las 2 y luego cada uno para su lugar de origen, muy bien en general con muchos km, ritmo bueno, buen tiempo, gente nueva y muy buen rollo, un saludo.