Bueno amigos, os OEA’s levan 4 anos tendo representación nas 12 horas de carballo. Cada ano imos a mellor (ou a peor, según se mire) e desplegamos máis infraestructura. Ó que íbamos: que o sábado ás 7:30 xa estaba a comitiva esfola preparada para partir, contando nas súas filas con 14 ilustres deportistas da redonda e 28 pernas que o ían dar todo.
Durante a semana fóronse elucubrando preguntas tales cómo: ¿Choverá moito o sábado?, ¿Cómo irán as novas 29 polo trazado?, ¿Revalidaremos alguén de nós o pódium de anos anteriores?, ¿Cómo será a nova montura de Pekeno-Saltón?, ¿haberá algún aplatanamiento como o ano pasado?... pronto o saberemos.
 |
| Duelo a cara de can |
Alá arribamos ás 8 e pouco da mañan coas furgallas como auténticos gitanos profesionales e entre todos montamos o noso particular despliegue ó carón do trazado. Éramos 250 corredores repartidos entre equipos de 1, 2, 3 e 4 miembros. Nós tíñamos varios equipos. O máis peleón (Jory-Oscarito-Angel-Taboada), o máis experimentado (Ito-Carlos-Andrés-Juan), o máis diesel (Manuel-Necho), o máis por libre (Suso-Pato) e o máis surrealista (Panchito-Pequeño).
Ás 10 da mañan, arranca a proba. Todos bastante ben colocados menos os almendraos de Juan e Cía, que saliron perdendo moito tempo, preludio dun viacrucis que se lles ía prolongar durante as restantes 11:55 horas.
Pasan as voltas, pasan as horas. Sabedores de que esto é unha carreira de fondo, tomámolo con calma. Descansar, falar cos veciños, animar ós que están correndo, armarlla ó speaker, beber bastante e botar risas. De momento en equipos de 4º imos en cabeza, con uns 5 mins de ventaxa.
Nunha das voltas chego pinchado pero en Cliclos Quientena rápido me subsanan o problema, así que nada do que preocuparse. Non así no caso de Carlitos, que estrenaría a 29 en competición de unha forma nada boa: rajou cubierta no punto máis afastado do trazado. Conclusión: 50 mins de volta, un hándicap demasiado pesado como para poder pensar en alcanzar pódium polo momento.
O circuito era rodador, pero alternando zonas técnicas con rápidas, e moi mallado, co cal se podía seguir a mesma trazada todas as voltas. O único e que ás veces atopábase algo de tráfico, e era unha faena tanto para os que íamos a muerte como para os que iban ó seu ritmo, pero contra eso non hai nada que facer. As voltas estaban entre 21-22 min.
A metade de carreira esta era a situación: Nós íbamos primeiros de equipos de 4 con 2 mins respecto do Trek Team. Os desafortunados iban perdidos na mitad baixa da taboa logo do pinchazo. Panchito fixo bo traballo tirando moitas voltas pola mañan. Manuel/Necho sin prisa pero sin pausa e Suso á sua bola, avituallándose como todo un pro.
Aproveitamos para comer entre volta e volta, a temperatura non era moi alta e por suerte non saltaba moito o termostato corporal. Gracias tamen ás chicas Susana e Patricia e compañía, que nos coidaron moi moi ben.
Chegou o relevo para Suso , chegou Pato, máis conocido como a gacela de brión. Pequeno tamén daba algún relevo xeitoso a Panchito. E Ito, que horas antes protagonizou a transición máis accidentada de todo o día (foi arrastro esfolando todo resto de vida humana), sería ahora o encargado de sufrir pinchazo durante a súa volta. Malas novas entón outra vez para o equipo “B” que estaba vislumbrando os puestos cabeceiros. Esto centra a atención competitiva no grupo formado por Jory-Oscarito-Tabo-Angel.
Seguindo os resultados en vivo da carreira, a falta de 5 horas para o final, o Trek Team íbanos a facer un marcaje moi duro. Nun par de relevos un pouco floxos do OEAs team cóllennos. Iban de volta rápida en volta rápida, pero nos non íbamos a vender tan fácilmente a nosa primeira plaza. Cada relevo era matador, unha agonía de 21 minutos que despois había que recuperar a duras penas. A media de 24km/h nun circuito con tanta zona lenta evidencia a exigencia á que fomos sometidos.
Como se pode ver nos tempos, íbamonos intercambiando o liderato da proba: 10 segundos eles, 20 nos, 15 eles… ata que chegamos aos relevos finales. Cada un sabía con quen lle tocaba bailar. Jory consigue chegar á transición en primeira posición, pero cando me cede o chip, no da quitado e parto con 15 seg de desventaxa co meu obxectivo. Este non iba ser o día que me rendira. Pese a que levábamos moitas voltas á roda un do outro, non flaqueábamos, e eu ata sabía donde o meu competidor iba mellor e peor, donde lle podía atacar e donde sabía que el me podía atacar. Así que a batalla era máis sicológica.
Apreto e colloo, intercambiamos relevos ata que chegando á meta lanzo ataque que permite arañar 10 segundiños nese relevo. Taboada tamén faría o propio, atacando ó final da sua volta e deixandolle a Jory a responsabilidad da última volta con luces (xa eran as 10). Como era de preveer, todo o tempo xuntos ata o último Km no que Jory, alentado polo resto de OEAs e xente presente no circuito, lanzaría un ataque mortal ante o que pouco puido facer o membro do Trek, alzándonos así coa victoria tras 33 sufridas voltas ó esixente trazado de Carballo.
Non deixa de ser irónico que despois de 43.200 segundos, todo se decidise por solo 3. Grandezas de este deporte, supoño.
De Jory non me impresionou “moito”, é un crack, todo sea dito. De min… bueno, xa sabedes que eu sempre ando por ahí sobrevivindo a todo tamén. Os que son para aplaudirlle e a Taboada, (tan novo e sin moita experiencia e xa sabendo competir a ese nivel de concentración, e de capacidad física) e a Angel (tantos anos e anos mallando nos pedales, e anda como un de 20, sin arrugarse e sin perder a roda de ninguén). Pensei que este equipo de chatarreros non iba ser capaz de ganarlle ó Trek-Team que nos doblegou o ano pasado pero os fichajes foron un gran acierto.
O resto tamén acabaron moi contentos e o que máis e o que menos disfrutou moito de exprimirse á sua maneira no circuito, pero non creo que ninguén fora coas pernas enteiras para casa. Ese é o espíritu OEA, dar o que cada un teña dentro. E o que teña pouco, pois disimular jejeje.
Recollemos, cenamos, intercambiamos opinións ó tempo que presenciamos a entrega de trofeos desde o noso puesto privilegiado. Subimos a polo noso recoñecemento e disfrutamos do momento. O equipo de Andrés e Cia fixeron o mismo, pero para subir a recoller un gel anti-rozaduras que lle tocou na entrega de premios… era o broche ó seu día cheo de aventuras.
Gracias á organización, gracias a Media Ducia, ó speaker, os participantes, a todos os nosos amigos do mtb e a todos os acompañantes que se deixaron ver por alí e que fixeron moito máis levadeira a proba deste ano. Día 10 para min e creo que para moitos.
Pero Os Esfolas somos especie en extinción e como era visto, parámoslle a tomar unha en Bembibre ca chavalada pa contar batallitas e comerlle a tapita… jejeje
Un abrazo a todos!! A seguir así que somos unha gran familia!
Enlace ó contavoltas (ahora a analizar telemetrías jeje): http://magmasports.es/fotos/1345926273_d7ll.pdf
Enlace á clasificación: http://magmasports.es/fotos/1345925880_I7Ca.pdf
Voz de Galicia: http://www.lavozdegalicia.es/noticia/deportes/2012/08/26/12-horas-btt-carballo-ganan-impulso/0003_201208C26C10992.htm
(Pronto fotos... de momento hai algunhas no FB dos OEAs)
Oscarito!!
