A cabeza non paaaaraaa!

Vaia domingo... frío frío e máis frío, sin chuvia, que era de agradecer, pero co monte mollao, típico destas fechas. Pero alí estábamos nas tetiñas ás 9:30 José, Fernando, Kiko, Andrés, Xulio e Oscarito que escribe. Despois de poñernos un pouco ó dia, e de abrigarnos ben, xa que o termómetro rondaba entre -1 e 0 grados, arrancamos, destino primeira parte da ruta hasta Pedre.

Non vou a decir nada, porque de momento queremos dictaminar secreto de sumario de por donde imos, pero os camiños... dan de si.. carallo si dan! as costas sobre todo. Nada, rodamos, vimos a obra de arte das cabras... que malladiño quedou o monte, así da gusto! disfrutamos das vistas entre a nevoa, e sube sube xa tamos en Macedos. Atacamos o Rubial por donde nós sabemos, e coronamos tamen donde nós sabemos. Paradita tecnica para avituallarse e oteamos o horizonte para intentar darlle unha volta de rosca ó asunto.

E baixamos para o outro lado, collendo un desvio secreto que eu non conocía, e encaramos a trialera super-técnica que tamos facendo. E eso xa... é fariña doutra saqueta. Iremos por partes. 100 metros antes de chegar á entrada da trialera, vai andrés e cae para o lado que ten mais barranco o asunto. Nada, deitouse un pouco, algo tocao do tobillo, pero foron mais risas que susto. E claro, unha vez chegados ó proyecto de trialera, Xulio viu aquelo... e como di el, "tiroulle" e xa viu fallos e movilizou a toda a cuadrilla para remover monte e poñela chula. E vaia si quedou chula... José deleitounos con outro invento del, as espinilleras para toxo, version 1.0 feitas por el, e a prueba de todo... jajaja


Dalle "o pro" unhas pasadas, e animanos ó resto a baixar. Vou eu primeiro porque a cabeza non para. e claro, parei, pero cain da bici... vaia hostia, collin por donde non era e xa se sabe... xDD pero nada, cain blandiño e "solo" deixei blanca unha pedra da trialera ca pintura da bike... ó final acabeina baixando e todo. Pero esto é unha anecdotilla comparado co que nos iba a mostrar Kiko ás 12:32 do 28/11/2010 nalgún monte de cuyo nombre no quiero acordarme...

Kiko: Esperade, que eu tamen lle tiro á zona esa
Xulio: Claro joder, si non ten nada, eu colloa pola pedra e salto, pero vos pasade polo lado e xa ta!
Oscarito & Cia: uiiii mira que eso aboia moito eh... ten cuidao!
K: a cabeza non para ahi vou!
X: pero non mires pa pedra eh! que ainda vas ir pa ela!
K: non oh, xa eu baixo, que sei por donde é

...............

E xa imaginades o final da historia... tanto mirar para a pedra, que acabou collendo un pedrolo descomunal pola parte mais alta, pero non solo eso, senon que cando viu que iba inexpujnablemente cara el, deuselle por desenganchar os automáticos e facer un invertido, e baixar toda esa altura ca roda de adiante e absorver todo o impacto ca zona prostática. A nosa cara era un poema, a del? un cuadro... pero aterrizou mais ou menos ben, ahora "solo" queda frenar. Fai ó mítico jesucristo, solta as mans do manillar e abreas en modo "abrazo del oso" e encarámase a un feixe de eucaliptos cativos que habia por ahi, e quedou encaramao, perdendose entre o monte... Non sei como describilo, pero ta de cheo nos 10 momentos que mais me rin na miña vida... jajajaja todos tabamos polo chan escarallandonos (eso si, sabíamos que non fora moito porque fora a pouca velocidad).

E nada, despois de ver o burato de 3x3 metros que abriu, volveu a intentalo cun par de webos e baixouna ben, é todo un campeón si señor. Fer tamén se animou mentres Andres mais José tomabano con calma e buscaban trazados menos bravos. Remítome ás palabras de Andres: "quero ver eu a algun OEA baixando por aqui..." jajajaja

Seguimos de trialeras, e mais trialeras, tirandolle a todas e chegamos a camiño coñecido. Despois xa seguimos tirando para casa que era tarde, e meténdonos por unha baixada nova para min, na conocía, e iba Andres diante, Fer segundo e eu detrás de Fer sin margen de maniobra... O caso foi que taba no medio un toxazo do país a altura da cara, e Andres esquívao, Fer dalle pa diante... e como se de un muelle se tratase, veu cara min a toda hostia, deume na cara, cerrei os ollos e hasta aquí puedo leer.

Sen vista, revirouseme o manillar nunha pedra ou algo asi, saltei porriba da bici (todo esto a 25-30 por hora) e fun arrastro uns 5 metros, dando con todo o lateral polo chan, pedras, etc. Quedei jodido alí no chan tocandome a ver que me doía. Case me pasa Kiko por encima. pero axudarnome a incorporarme todos os amigos e xa fixen parte: Rodilla, cadera, e cara como un colador sangrando polo toxo bravo, pero a cara solo é chapa. Ahora mismo e despois de poñerlle hielo, doeme bastante a cadera e a rodilla, a ver se vou ó medio mañan si me empeora. Pero cunha sonrisa na cara eh! jajajaja tp tou tan mal!

Parada para lavar as bikes na gasolinerae e tiramos xuntos para casa. A ruta vai collendo forma, as trialeras, o contorno global, todo... eso si, ultimamente apañamos algunha en cada salida, como se nota que o inverno saca o mellor e o peor do monte... jajajaj

Enga, un abrazo OEAS! A cabeza nooonnn paaaaaraaa! e pronto saberedes máis do tema da ceniña do domingo, que xa está ahi!

Oscarito ---