III DUATLON CROSS BEARIZ

Qué pasa chavales!!? vou a contar un pouco desde o punto de vista de un OEA novato, como se vive esto do mundo da competición... e máis concretamente, vou contar como vivimos Dabiz (veterano xa) Jorge, Isa e eu (Oscarito) como se ve desde dentro.


Entre Dabiz e Alberto (ausente de cuerpo y alma) liáronnos este ano para participar nos duatlóns, e probar como é eso de competir. A fecha acercábase, e o que máis e o que menos, estrenaba. Menos eu, que cos exames e eso... pouco podía facer. Pero non valían excusas, e entre nervios e elucubracións de cómo sería eso, chegou o día.

Quedamos ás 7:45 nas tetiñas, Jorge, Dabiz, Isa, Suso, Fans de Isa, Vicente e Oscarito. Montamos as cousas, e arrancamos... chegamos alá con 0.0 grados, pero co vento que facía, a sensación era matadora. Recollemos dorsais... vemos moito pro, moito tipo fino, pero non nos deixamos intimidar. Dabiz di: joder este año... hay mucho nivel... Eramos sobre 150 personas alí xuntas.

Deixamos as cousas nos boxes, e xa empeza o corazón a traballar inconscientemente. Sube o pulso, o quentamento... tarde mal e arrastro, nervios, máis nervios, e cando nos queremos dar conta, estamos colocados para o que sería a salida da carreira a pe: 5,5km. Pistoletazo. Dabiz que sale diante. Eu e jory, que levabamos un claro plan de correr a uns suaves 4'10min o Km, e despois remontar na bici, deixamonos ir un pouco para atrás... Caen os primeiros Km's, e parece que levo o corazón na boca... non dou quentado, non me sinto cómodo, pero sigo a jory, que marca un ritmo de puta madre. Xa se empezan a ver caer algun cadaver que se cebou salindo... E falando un pouco de todo, encaramos unha subida en asfalto, que xa non me da o inclinómetro para medir tal pendiente... JODER!!! que queimada!!! xa vou rebentao de pernas de subir a merda esa!!


Tocaba a volta picando cara abaixo, e xa me encontro algo mellor, sin perder de vista a jory, dabiz a saber donde andaría e isa por ahi polo medio tamen debía tar. A xente toma todo moi en serio, caras de concentración, cansancio... E chegamos á transicion... eu nunca a entrenei, e non sabia moi ben como facela, pero bueno, fixose o que se pudo e tampouco perdin tanto tempo. Así estaba a cousa cando entramos na transición pa bici: Dabiz de 37, Jory de 58 e eu de 63.

Pero moi enteiros todos, tocaba a especialidad OEA! dar pedal!!! e así foron caendo moitos un tras outro. O circuito a bici, de 7km's era todo subida, menos as baixadas, que eran do máis técnico que podía imaxinarse... e eu sin guardabarros, e todo enlamado... enfin... JUVENIL! e bueno eso, marco de cerca a jory, que volve a ser moi boa roda, el baixaba a fuego, sempre me quitaba un pouco baixando, que eu lle recortaba subindo (el taba sin freno de atrás... ten mérito) e así imos chapando xente ata que atopamos a dabiz, que se iba a acoplar con nos (ou nós con el, segun se mire jajaja). O grupo OEA tira e tira, e eu agarrándome a eles como podo. Chega a ultima volta... joder que mal vou de pernas, esto tame desgastando! non hai un jodido llano para recuperar o corpo! metolle un gel e mentalizome! lo que no te mata te hace más fuerte!...

Ata que na terceira volta, nun dos tipicos adiantamentos baixando a dabiz, jory entra mangao nun puente... e hostiazo que te criou... non foi casi nada, pero rompeulle o ritmo e ibase descolgar un pouco de nós. A ultima volta, moi a fuego entre dabiz mais eu. Pasamos a Isa nunha baixada, taba sufriendo como unha campeona pero cunha sonrisa na cara dandonos ánimos! moitas gracias! falta farían para chegar a segunda e ultima transicion. Chega dabiz, e chego eu detrás, e jory un minuto despois mais ou menos. Segun a clasificacion, eu fixen o 20º mellor tempo en bici, Dabiz o 30º mellor tempo e Jory o 32. Nótase a especialidad.

E para a miña sorpresa... ali taban os Oeas moteros Andres, Juan mais Carlitos, que se acercaran a animarnos! moitas gracias tios! pero empezan cos chistes tipicos... "ahh que non che salen as zapatillas..." "que vas caer!" "a cabeza non para!!" "veña pilla a dabiz!" e cando ainda me tou rindo... xa sale Dabiz todo follao da transicion... mierda! perdín moito tempo! eso foi por non ir a entrenalas!!! salgo a fuego, pero en vez de fuego... fueguillo. Non me van as pernas costa arriba... a primera volta ó ultimo circuito, demoledora, arrastrándome, fatal, jodidísimo, destrozao, sin sentir nada. Pero hai que sacar webos e na segunda xa me atopei mellor, e recortolle algo a dabiz, xa o teño a tiro pero sei que el sólo me está controlando, e si o alcanzo apretaría e joderíame. asi que nada. Entra Dabiz, eu a 10 segundos, e jory a 1 minuto, facendo moi bo ultimo sector. Non dou nin falao, nin respirao, tou cansadísimo e non sinto nada. Levar o corazón 2 horas como o levamos, e a sensación máis dura da miña vida. Con eso xa o digo todo. Ah! que se me olvidaba! o ultimo sector correndo eran 2.5km, e a un circuito... que era monte a través vamos, e que pendiente... moita xente xa subía andando, dureza extrema.

Chegou despois Isa, moi preto de nós, e Vicente levoulle algo mais pero como un campeón acabouno, ainda que se acordou varias veces de Alberto jajaja. Quen pense que os du-cross son para todo tipo de xente, equivócase. Fai falta moitísima técnica, e moita potencia de pernas, e correr medianamente ben para non perder tempo. Pero claro, para acabalo, tampouco fai falta ser un profesional!


Ata agora falei do sufrimiento, pero unha vez duchados todos, tocaba facer balance: Jory e Oscarito, que querían quedar da mitad pa diante, sobradamente conseguido (36 e 33 posicion) Dabiz, que iba a "entrenar" tamen de puta madre. Pero... ISA QUEDOU SEGUNDA NA SUA CATEGORíA!!!!!! NORABOA ISA!!! E NORABOA OS ESFOLA ARROS POR ESE TROFEO PARA A NOVA VITRINA!!!!! había que celebralo! e non sei xa nin como se chamaba o sitio, pero comimos... buuuuuu... en calidad e cantidad. A croca tremenda, e todo a base de bien! Menos andrés, que hubo momento de tensión ca jefa... jajajajaja! (como lle chamou á xente que fai karting? moito me escarallei... xDD) e eso, moitas risas todos en familia e comentando as mellores xogadas, un placer como sempre tar alí todos xuntos. Gracias a todos pola compañía!

E gracias a todos os que non viñechedes, pero salíchedes en mtb como un domingo calquera, demostrando que ós Oeas danos igual todo, con tar de dar pedal. Esperamos repetir para o prox Du dentro de duas semanas... eu supoño que ainda que a miña bici te de camiño a Francia, non chegará. asi que non sei. O resto! animádevos!!!! co nivel de bici que temos, entrenando a carreira podese facer un máis que digno posto!

Sin más, me despito, dejando muchas cosas en el tintero, pero siempre se hace pesado leer cronicas largas... (os que teñan fotos, que as rulen o mail do club porfa)

Un abrazo!!! saludade siempre eh!!!!

Oscarito --