DUATHLON CROSS DE SAMIEIRA (POIO)

"O que non te mate faite mais forte"

Pasou o día e pasou a romería. Acabáronse os duathlóns cross para esta tempada e solo podo decir unha cousa, para o ano esperamos repetir. Qué pasada. Desde o primeiro que fixemos en Beariz penso que aprendemos moito e tamén sufrimos moito todos e cada un dos OEA que fixemos algunha proba, mención especial merece a nosa querida Isa, que como unha campiona fixo as 3 probas do campionato galego, qué fenomena si señor¡¡¡ E tamén mención especial para Martín, Ángel, Ito e Kiko. Estos últimos apuntaronse para este último duathlón, o de Poio, que bueno non era precisamente o máis sinxelo senon todo o contrario....

Era cedo, as 8, e xa empezaban os motores a quentar. Arrancamos hacia Poio unha boa representación dos OEA´S: Martín, Kiko. Ángel, Ito, Oscarito e un servidor. Furgoneta por xentileza de XANELA e autopista. Chegamos ó punto de saída cun Ito desafiante ante a Garda Civil (menos mal que non te escoitaron) jeje. O sitio era perqueno de todo para aparcar pero bueno aparcamos. Os nervios notábanse nos juveniles que esta vez non eramos nos...eran os outros OEA´s que non fixeran nunca un duathlón, agás Martín. Todo marchaba sobre rodas. Ibamos bastante ben de tempo e como bos profesionais fomos inspeccionar o terreo e bueno....o terreo estaba algo jodido....Vaia trialeras. Eso debía estar prohibido ajajajja que animalada...pero ó mesmo tempo estaban chulisimas e mais de un OEA ibao a pasar coma un enano por alí.

A hora da saída cheaba, collemos os petates e diriximonos cara boxes a deixar a bici e material complementario. Trotamos un pouco e calentamiento previo. Todo en orden. Liña de saída e bocinazooo Ala imos. Saída sen complicacions, cada un no posto que quería e podia. O terreno fatal, un barro criminal. A min xa me queda unha zapatilla enterrada no barro....bueno....unha pelicula. O sector de carreira moi técnico, cunha subida entre as pedras que estaba perfecta para torcer un tobillo. As pulsacions empezaban a manterse e xa ibamos collendo ritmo. Na carreira Martín mantivo o ritmo con Oscarito e conmigo mentras os señores Ito & company iban cerrando, por ser fieles ó espiritu OEA. jejeje.

Chegamos á primeira transición e as sensacións moi ben, a carreira non nos pasou moita factura, ahora viña o nosos fuerte. Collemos bici e a pedalear. O ritmo era fuerte pero cómodo. Oscarito diante e eu detrás mantendo un pouco. Por detrás Martin e os outros que foron ó seu ritmo. A subida era larga pero bueno bastante rodadora, o carallo foi cando chegamos á zona de baixada. O terreno estaba moi enlamado nalgunhas zonas, mollado, a bici ibase para todos os lados...qué chungo... A verdade e que era o día propio para meterse unha boa ostia e eso foi o que fixo Martín na segunda volta cando xa notaba que estaba sen frenos. Él é un experto en pedras...pero esta vez non aplicou ben a teoría á práctica e nunha das zonas mais jodidas do circuito voou por encima da bici, con consecuencias fatais. Quedou bastante jodido do dedo dunha man, hombro, peito...vamos, que largou para o hospital a facer probas e curarse. E segun comentan fontes oficiais cando pasou por alí Ito....o único que lle dixo a Martín foi se tiña auga, o pobre iba disecado jajajja(despois de beber xa se preocupou por el eh jejej). Antes de todo esto un dos OEA´S, Kiko, tivo que forzar a súa retirada xa que a cabeza non lle paraba...e bueno, digamos que quixo non caer, xa que viu o trazado demasiado esixente e non tiña ganas de caer. jeje.

Mentras Ángel iba tirando pouco a pouco e mantendo un ritmo bo na bici, sen maiores contratempos, os OEA´S en técnica imos ben. Oscarito tivo algún que outro apuro na bici que fixo que se retrasara algo. Pudo continuar e chegar ó último sector a afrontar a ultima carreira, a peor parte para min...dios.... Facemos a transición como podemos e ala, a correr, as sensacións parecían boas ainda que as pernas non respondían como deberían. Por primeira vez adianto a xente na parte de carreira final e ninguen me adianta a min, eso dame forzas. Xa quedaba pouco para rematar e esperar a que remataran os nosos colegas.

Pasados algúns minutos chegou Ángel a meta que finalmente foi o único que rematou dos juveniles. Martín escarallao, Kiko acojonao e Ito....disecao pero bien ehh jajajja Ito quedoulle pena de non acabar pero bueno cousas da competición.

Unha vez que rematamos todos arrancamos para Pontevedra en busca de Martín. Alá nos confundimos de hospital, o lesionado estaba noutro...menudo panorama. Os OEA´S por Pontevedra adiante todos traxeados...que bonito. Recollemos a Martín e levámoslle a roupa para que puxera algo que alí estaba o pobre co posto. xD. Logo tivemos que cambiar un bo churrasquito por uns pratiños combinados pero o importante foi estar xuntos, pasalo o millor posible e que non pasou nada grave. Os escaparates de Pontevedra ainda deron para unhas risas jejejje

En definitiva que a experiencia foi moi boa e seguro que para o ano os esfola arrós volven estar presentes no campionato galego de duathlón. Por certo, hai que salientar que neste duathlón houbo dous OEA´S no top 10. Oscarito cun 9º posto e eu cun 6º posto. A verdade e que non o esperabamos pero moi moi contentos.

Un saúdo a tod@s.