3 picos... doutra maneira (Mercuto)

Corcería!! como vai a semana? bueno, eu son estudiante, e teño tempo, así que vou a contar o acontecido o último Domingo, que non ten desperdicio... Como sempre, ás 9:30 nas Tetazas, rumbo ó Mercuto, que sempre da xogo, e creo que sobre uns 20 valientes.

Facía algo de frío, ceo totalmente despejado, e tras esperar polos últimos efectivos, poñemonos cas mans na masa (a das napolitanas e croissants que lle mandamos no NY jaja) bueno, ahora en serio, arrancamos por donde sempre. Marcaba Juan, era o seu territorio comanche, e o cabrón iba encargarse de levarnos coa lengua fora todo o camiño. Algún apretón gaseoso de Kiko pero rápidamente neutralizado polo pelotón, que teñía de color fresa os camiños rodadores da zona. Moi bonito si, pero cando me tou dando conta, xa tamos subindo ó SanMarcos...

Íbamos tan sobraos, que hasta demos unha volta á pataca arriba para entrenar para o III criterium... e seguimos rodando, non daba tempo a nada! falamos de coronar o monte que se ve desde o SanMarcos, o que ta delao, xa me diredes vos o nome porque eu nin me acordo, tanto cambio de presión atmosférica de subir e baixar como fuegos núblame a mente. Dito e feito. Juan encabeza e aló imos. Unhas fotiños coas vistazas... qué vistas! e logo dunhas historias, seguimos. Ibamos ben de tempo! (lo nunca visto!!) pero non nos subestimedes amigos, somos OEAs, e xa teríamos tempo de liarnos. 

Roda que te roda sempre coa vista posta no Mercuto. Chegamos á entrada da carretera general moito antes do que eu creía, aquí xa ibamos un pouco máis de risas... gracias as clases prácticas cortesía de KIKO... 

Lección Nº1: cómo tirar abaixo un ecolito sin machada. Pois eso, non o vou a explicar porque é unha técnica ancestral e ainda non se sabe moi ben como se fai (ver video). Si amigos, tirou co eucalipto, pero tamen caeu el jajajaja quedou mazao como un pulpo pero levantouse como si nada e fardando... "xos teño tiraos mais jordos eh!" bueno, pois eso acompañado dun "non hai webos" fixeronnos chegar á...

Lección Nº2: cómo quedar colgando dun ecolipto. Pero non de calquer forma, senón colgarse e parecerse a unha mezcla entre un chourizo colgado na lareira e un muelle. Os máis xovenes do grupo tiveron tempo de aprender física aplicada.

Dios mio que risas foron... despois de poder respirar un pouco e de que Panchito escondera os cadáveres, seguimos enriva das bicis. E ahora as risas eran caras de "apuro" porque tocaba a primeira plancha tras pasar a aldea. Mais de un coma min botamos pe a terra e quedamos sin opcións o título de montaña. Subida e máis subida, corona Jory a bola do mundo e despois imos chegando o resto... bueno, o resto dos que non se perderon! jajaja alfonso-pekeno-carlosA-adrian pensaron que eran poucos Km's e metéronse a saber por qué pistas pa chegar á cima jajaja. 

Qué bonito! era cedo, bo día, todos sin averías, todos ibamos cumplindo e aguantando... Así que rumbo ó Pedroso... OLLO, RUMBO, non subir ó pedroso... jajaja o destino era baixar a figueiras por unhas pistas chulas chulísimas. Nunha paradiña destas, Pato, (tranquilos, non farei chistes jaja) arreglou o pinchazo que tivera na baixada do Mercuto. Ahora tocaban esos tramos de sube-baja pestosos que hai que enlace, suputamadre, agarra a roda! Aquí separámonos pero agrupámonos ante o desvío que levaría a bautizada como "baixada dos maricóns" xa que é unha baixada de collóns. Bien. salimos 20. chegamos 5. Jjajajaja o resto... enfin. A baixada chula, rápida, técnica, e de apretar o pedal todo o tempo. merece a pena facela máis veces.

Peeero por contra, ten moito cruce, e perdéronse moitos polo monte, maiormente casi no final, e pensaron que a ruta era pouco e decidiron tamén subir ó Pedroso... tan colgaos! ajajajaja Pois alí esperando por todo dios en Figueiras, unha chea de tempo. Alá nos iba a media con todos estos paróns! jajaja. ahora o tempo apretalle a máis de un, así que aqui abandonan Panchito, Kiko, Carlos Abogado, Carlitos... e bueno, despois cada un por donde lle saliu do carallo pa casa.

Peligro! na rotonda que vai pa Tapia xuntámonos uns poucos que quedamos para facer o descenso de AldeaNova, a miña especialidad e que nunca defrauda. Eso, que vos vou contar, que se non se che poñen de corbata nos saltos a toda hostia, e porque xa os levas na boca jajaja. Chego abaixo e espero polo resto... e estaban alí recollendo os cans uns cazadores (poli bueno e poli malo). Claro, chegamos ó cruce a fuego, e os cans volvense tolos, e os dueños, tamén. Alí nos discutiu que o monte non era noso e non sei qué mais parvadas sin sentido. Non era plan de pasar das palabras ós actos, eles tiñan cospetas e nos tiñamos multiherramientas. Tábamos jodidos. 

Despois de tanta discusión, e sobre 45km creo, entra a fame, así que NY, tapitas (moitas risas alí recordando historias), lavar a bici á gasolinera, chegar á casa, mirar o reloj. Ver que son as 15:04 no tiene precio, para todo lo demás O-E-Ás!

Oscarito!!