quitando a carbonilla por Ames

Ai se eu te Papo!... todo a mañan de Domingo con esa canción pegada por culpa de algún cantamañanas. as 9:45 arrancamos das tetiñas (nótase que faltaba dabiz). Animales: Juan, Andrés, Ito, Panchito, Carlos avogado, Pato, Kiko e Oscarito que escribe. Harry (suso), Carlos-T e Pekeno, en Beariz, esperamos crónica. O destino era Milladoiro e alrededores, pero había pereza de ir ata tan lexos para perdernos, e a mañan era fría e chuviosa.

Así que entre algunha que outra discusión típica, poñémonos dirección Marcha de Ames. Chuvia, frío, e máis frío. Empezamos quentando e falando. Sin moita novedad, solo destacar un grupo de gaseosa en cabeza con Juan, Kiko e Panchito dándolo todo desde o KM-0. Primeiras costas e xa entramos en calor. Todo bastante ciclable.

Seguimos rodando e xa nos desviamos do trazado preestablecido, un clásico-OEA. Evitamos o río, que non taba dia pa ir á troita. E nesto que Pato, que estaba probando a 29, que fixo as delicias de todos, cédella a Juan, que a proba no llano... e como iba... (non sei se eran as 3pulgadas de máis ou que Juan volve ás andadas...) O resto tratamos de seguilo... algunha que outra baixada, velocidad... e chegamos a tapia.

Reagrupamiento en Tapia, e aparecen un amplio grupo de mtbeteteros ou como carallo se diga, (non me acordo de que club eran, que alguén ilumine) e tras intento de fusión finalmente non hai pacto e cada un polo seu lado. Nos ó noso... Juan marcaba a ruta, que disque conocía moi ben aqueles... camiños. Despois de algún que outro rodeo, e de saludar a Sergio, aparecemos en Covas. Despois nin puta idea de por donde fomos, eu tampouco é que sexa un orientador nato jajaja, pero según os expertos, tabamos na falda do Mercuto.

De tanto que subimos, eu pensei que tabamos na cima, pero resulta que a duras penas conseguimos chegar a ameixenda... cando cae unha boa tromba de auga. Como auténticos gitanos, montamos un campamento ó lado dunha nave, e tomamoslle os tentenpiés. E claro, como suele pasar, enfriamos nós mais as cabezas: que si ó pedroso, que si ó instrumento, que si a coristanco... enfín, o mellor era ir tirando po Val e parar nalgunhas tabernas... jajaja.

Aquí colle as riendas o autónomo máis conocido da redonda: Panchito. E bueno, meteunos por unha merda de camiños, para qué engañarnos, unha PUTA merda de camiños... pero cando a cousa non prometia... aparece de la nada unha pedazo de baixada.... uffff e como baixamos! aquelo era un espectáculo. O mellor do día sin duda, queda gardada para proximas salidas. 

Xa sin adrenalina no corpo, e entre moitos cazadores que se viron toda a mañan, reagrupamos diante dunha antiga taberna, que conocían Pato e Panchito... pero daquelo solo quedaban dous vellos e moitas historias. Botamos unhas risas con eles, e entrounos ganas de taberna pero de verdad, así que... Alto do vento! como siempre, a toda hostia, como fan os OEAS pa volver pa casa.

Tapita e risas outra vez, con algo de frío eso si. Era a 1, así que pabaixo, que quedaba o xa archimítico descenso de aldea nova, que sempre promete. Deixannos kiko e carlos, que baixan por carretera. O resto agrupadiños polo monte e a todo meter. CANDO un pino caído cortanos o rollo. Paramos para sortealo... e... ATAQUE DE PATO! merda! a jodelo! e salimos todos, saldándose o ataque con algún que outro cuerpo viviente... e chegamos a aldea nova propiamente dito. Eu sei que baixo ben así que adianto a todos a toda hostia antes de meterme en monte cerrado.

Eu vou diante, e casi atropello a unha parella que iba paseando ós cans... e detrás viñan os miticos ito juan etc... e desto que chego abaixo ó cruce... e escoito berrar a todos... e eu pensando... qué pasaria!? nesto que vexo salir un can a toda hostia todo cruzado salindo da curva... Resulta que fixera o descenso con nos! e o carallo... E QUE ADIANTOU A ALGUN BAIXANDO jajajajaja Xa temos fichaje! (pekeno, xa non eres a mascota do club! xD) e despois de esperar a que viñeran os donos en vano, decidimos que a naturaleza seguira o seu transcurso (marchamos). Lavado de bikes nos ánxeles e para casa.

Boa ruta e moitas risas cos detalles como sempre, e entre a diversión, 40kms máis para as pernas, xa empezamos a desoxidar, xa empezamos a mallar... a ver si ahora arrancamos de verdad. Eso es todo amigos!

Oscarito!!