XXXV Carreira Pedestre Popular Santiago de Compostela

Pois alá fomos, uns cuantos inconscientes, a adentrarnos nunha disciplina que non é a reina para nós. Correr. E menos sin levar detrás a un policía ou ó dono dunha leira ca jalla na man porque lle movimos os marcos ou porque lle saltamos porriba do pastor eléctrico.

Os esfola-runners-OEA-PRO-TEAM eran: Suso Beis, Carlos Duro, Carlos Abogacía, Pekeno, Kiko, Ito, Manuel Vieites, Martín, e Oscarito que escribe. O Pelucas tamén andaba por alí, e moitos conocidos da zona. Tempo despejado que propiciaba un frio que rascaba máis da conta.

Quentamos un pouco... reunímonos, risas, cada cual cas pintas máis globeras (ou como carallo se chame globero no argot running). Que si o GPS colle señal, que si chegamos xustiños de tempo, que si tal que si cual...PUM! pistoletazo e alá salen todos os de adiante fora alma.

A miña idea era correr a un ritmo medio de 4:10-4:20, e como levaba ferramenta, podía ir mirando e así podía medirme mellor. A salida fatal, supermasificado. Correr de puntillas e frenando costa arriba pero bueno, es lo que hay. Coronamos moi lentos a primeira subida e xa hai claros grupos.

Eu-suso, Carlos por libre, Duro-pekeno-ito-manuel, e Kiko que xa sexa MTB, correr ou birras, sempre facendo a goma e indo a recalentóns jajaja. Ambientazo en todo momento. Xa vou collendo o ritmo intentando coller ós que van correndo á miña velocidade estimada. Suso que se vai quedando ata que no KM5 xa o perdo.

E tampouco vos quero aburrir. Zapatilla pa diante, regulando moito, nas costas subindo un pouco o pulso e cando se corona Vite leña pabaixo e todos os santos axudan. Eu aquí vinme un pouco abaixo porque eso de correr pabaixo non é o meu. Entrada en meta en 51min e contento porque corrin en 4:15. Por detrás o resto, suso, duro, manuel, pekeno, kiko, ito, abogado. Martín creo que me sacou 3 mins ou así, bueno, podedes consultar todos os RESULTADOS AQUI. 

Reunímonos todos no obradoiro e intercambiamos impresións, todos melloramos rexistros pasados e todos satisfeitos. Como guinda entrevistáronme de CorreoTv e salín pola noite na tele con cara de extasiao, pero foi simpático

Despois cañita vendo correr a Alonso, que ese si que fai rápido o KM e para casa. Así da gusto, unha horiña de sufrimiento e o resto disfrute. Pasamolo moi ben, ambientazo en todos lados e en especial na zona vella. Merece a pena correla ainda que sexa porque animen todo o que non animan cando son probas de bici. Eu ahora seguirei adestrando a correr que é parte fundamental do Tri.

Así que nada amigos, a seguir adestrando en todo o que se poida e a seguir mellorando para arrancar con forzas a tempada! vémonos!!!

Oscarito!!

ANTENAS SCALA OEA

Xa sei que o frío ainda non chegou de verdade pero.....miiimahh que friaco nas mans e no corpo. Os pelos das pernas depilados andaban furando nas pernas que metía medo. 

Primeira saída oficial OEA da tempada 12-13 (calendario oficial en breves), e como sempre, a praza das Tetiñas de Bertamiráns (AMES) volverá ser o punto de encontro e saída das nosas rutas. xunto co NEW YORK, no que moi amablemente nos sirven os desayunos para coller forzas ;) 

O tema hoxe presentabase ben; sol, algo de frío, bastantes OEA´s ainda que tamén se quedaron bastantes, e boas sensacións. Algunhas novedades: por un lado as BH´s de Oscarito e Jory, que volveron a sair a escena, un novo colega, Jesús, que espero que repita saída (comenta no blog ;) a ver que tal che foi) e por suposto, os novos xoguetes de Andrés e de Oscarito, os marabillosos POLAR RC3 GPS que os tiveron entretenidos toda a mañán. primeiro a ver se collían señal, logo a ver cantas pulsacións tes ti, a min dime que aprete, a min dime que.... etc etc. 

O tema, alá arrancamos dirección a Picaraña sempre por corredoiras e intentando entrar en calor xa que apretaba (5ºC) pero pouco a pouco entrabamos en calor. O ambiente coma sempre prestábase para charlar   e ir comentando xogadas. Rápido enfilamos o recorrido novo do AVE e velocidade de cruceiro, cos primeiros pikes da mañán. Ata aquí tooodo moi trankilo pero claro, MR PATO (que xa ten a rodilla bastante mellor) empezou a tirar de mapas antigos e ala nos meteu por uns camiños. PROBLEMA, o AVE non aparecía nos seus mapas pero na realidade si jajaa, solución subir un terraplén caralludo e logo volver baixalo, ainda que aquí veu a nota anecdótica do día, o exame sorpresa jajaja que moooi poucos pasaron. O exame en si era baixar un terraplén sin problema ningún e bueno....menuda desfeita na clase, pouca xente o aprobou, incluso os mais cabecillas da clase, tipo Joyero, naaada. imos ter que facer mais probas senon...

Kiko coma sempre dou unha volta para ir por libre e berrando berrando atopámonos, nunca falla o grito Kikuno. acto seguido veu a primeira avería da mañán, rotura de cadena da miña BH que non aguantou a presión e menudo ostiazo ca rodilla contra a potencia, aínda me doe.... por suerte arreglamos rápido e tiramos pola beira do tren cara o scala. Unha vez alí Jesús, o novo acompañante, viuse un pouco acojonado, por todo o que lle dixemos pero bah, xa se sabe como son estas cousas, exageras un pouquiño sempre. jejeje A subida sen problemas, controlando zonas de traballo co polar, controlando a kiko, e pouco mais, o ritmo normaliño. Eu por atrás acompañando a Jesús que conseguiu subir todo e coronar como dios manda. Arriba como manda a tradición, foto de rigor, e acto seguido, para abaixo, que xa tiñamos que ir de volta para a casiña.

Como vedes saímos uns cuantos OEA´S disfrutar da mañan, andrés, Sergio, Oscarito, Angel, Jory, Suso Beis, Jesús, Carlos D., Kiko, Pato e o que quita a foto, Manuel Vieites. 

A baixada fixémola cara a parte de Lampai, para desde aquí tirar cara a parte da Picarañña. Enganchando montes e camiños. A baixada como sempre moi divertida e con algún que outro pique, ainda que coas rígidas que levábamos Oscarito mais eu pfff era algo complicado coller bo ritmo sen arriesgar. Todos abaixa decidimos seguir por sendeiros ata a Picaraña. Decir que Jesús xa iba algo muerto pero coma un compeón aguantou. Unha vez na Picaraña decidimos tirar polo camiño de Santiago cara Osebe e Milladoiro polo camiño de Santiago. Eso sí, na feira de Francos, no san martiño, uns tiraron directos para Milladoiro e outros para Osebe polo camiño. Xa estabamos a rematar o día. Pasando por firminstáns os mais muertos tiraron por carretera para Bertamiráns e o resto (Joyero, Pato e o que escribe) tiramos gasoducto abaixo para darlle un apretón ó corpo e deixar de lado tanto asfalto, e menudo apretón eh jajja démoslle de lo lindo ¡¡ molou. Xa en Bertamiráns cada un para o seu lado e tomámoslle unha no Americans mentras reflexionabamos a quen íamos a votar. Pola tarde a votar e tan contentos con este domingo que que queredes que vos diga, a mín xa me apetecía¡¡ 

Un abrazo OEA´S 

JORY

ORGANIZACIÓN RUTA FISTERRA OEA 14-10-12

Como xa ven sendo habitual en cada inicio de temporada tódolos socios e amigos de socios OEA, iremos en ruta BTT dende Bertamiráns ata Fisterra polo camiño de Santiago. A saída será o día 14 de octubre, domingo, sobre as 8:00 ou 8:30 da mañá da praza das tetas en Bertamiráns.

Teremos autobus para levarnos mochilas e algunha xente e para volver todos. 

Para os socios OEA a viaxe de volta en autobús será gratuíta, so terán que pagar o prezo da comida que roldará os 20 €. Para os non socios hai que incrementar 10€ da viaxe en autobús.

Establécese un límite de 25 persoas para volver no autobús debido á capacidade da maleta.

Para inscribirse por favor deixar un comentario no blog OEA ata o mércores 10 de octubre. Se tedes algunha duda contactar con Jorge no email osesfolaarros@gmail.com

CRÓNICA DUNHA MORTE ANUNCIADA (con permiso de Gabo)

Como se pode adiviñar, refírome á fin da tempada de estrada.


Pobre de nós. O bo é, ao igual que pasa cos "sanfermines", que xa falta menos para a próxima.

A partir de agora principalmente MTB. Con iso recuperamos a José, Necho e Manuel.

Na última (por agora) saída de estrada, uns ata Fisterra con Oliveira, CC Ames, CC Botafumeiro, e outros, os máis, un anaco esta ruta e despois a non sei onde.

Reunímonos en Bertamiráns, sobre as nove. Que se no New York, que se en Don Budi, ao final na praza de sempre, papando frío, facéndolle compañía á muller de Rafa "o vasco" do Ames, que estaba a esperar a furgo de Oliveira para cargar as bolsas de deporte.

Estabamos Suso Beis, Kiko, Sergio, Ito, Andrés, Panchito, Jorge, Oscar, Juan, José e eu.

José de visita; ía en MTB, fiel aos seus principios.

Niso, chegou o pelotón, que saíra do Obradoiro. Angel Porto na cabeza, tirando, como sempre, e uns 50 detrás. Unímonos, á cola, tamén como sempre.

Subimos Urdilde e Martelo, suave. Cando estabamos a coroar, E. Mosquera, non Ezequiel, senón Enrique, é dicir, Kiko, disputou contra si mesmo unha imaxinaria meta voante, e loxicamente gañouna. E despois foise, sen máis; non sei que tiña cunha muller en Padrón.

Baixamos San Xusto. Sergio e eu freando, porque temos a teoría de que a velocidade máxima á que se pode ir en bicicleta, ao igual que á que se pode facer o outro, é 68, porque a 69 dás a volta.

Xa finalizando a circunvalación de Noia, nos adianta un coche da Garda Civil coa serea posta. Moitos pensaron que ía pararnos por exceder de non sei que número a partir do cal hai que pedir permiso, ou outro rolo. Nada diso, eran uns colegas; situaron o coche no cruce para que pasásemos sen problemas. Aos de diante, coa mosca detrás da orella, non se lles ocorreu outra cousa que parar, ata que alguén que estaba ao lado de Oscar dixo que tirasen para diante, que "acusatio non petita acusatio manifiesta", é dicir, que como permaneceramos parados lle iamos dar a idea de dicirnos algo.

Continuamos, uns a Fisterra, pola ponte, e outros, o groso dos OEAs, cara a Serra de Outes, ou o mundo de nunca xamais, sabe Deus.

Moi bo rolo; uns mellor e outros peor físicamente. A chegar a Muros paramos coa intención de tomar algo, pero niso Oliveira comentou que era bo que os que ían peor que seguisen, que os acompañaba el; os demais xa os collerían.

Non o dubidei un só instante, eu tamén seguiría, quedarse sería un suicidio. Duro ía a ser dar alcance ao primeiro grupo. A maioría pensou igual e continuamos uns 30.

Tiñamos razón, dos 20 que quedaron, cando nos neutralizaron, despois de Corcubión, como non, con Angel Porto tirando, só chegaron 6. Os outros foron quedando, esgotados, con cambras. En tan pouca distancia é moi duro recuperar os 20 minutos de vantaxe que lles levabamos.

Aproveito para render o meu particular homenaxe a Angel Porto, sempre sacrificado tirando do grupo e recuperando atrasados. O resto do noso club tamén axuda cando fai falta, pero el é unha xoia, con todo o mundo. Nesta saída non necesitei a súa axuda, pero noutras ocasións brindouma, como o outro día que fomos a subir Ézaro; á volta, nos últimos 10 quilómetros, esperoume e tirou de min (e tamén de Pequeno, aínda que el diga que me estaba a esperar).

Hoxe cheguei moi ben, co lóxico cansazo pero non esgotado e entre os 20 primeiros; supoño que algúns quedaron atrás polo sobreesforzo de neutralizarnos. Arriba estaban 2 ex OEAs, David e Fernando. Regresaron en bicicleta.

Antes, cando pasamos diante da casa dos pais de Ito acordeime do ben que nos trataron a última vez, da froita e bebidas que nos ofreceron e da caldeirada que non puido ser.

Falando de comida, durante a de Fisterra (manifestamente mellorable, sobre todo o peixe, que parecía en salgadura e o viño ribeiro branco, embotellado en Valladolid e ajerezado) falouse de organizar unha cea de nadal entre todos os clubs ciclistas de Santiago e bisbarra.

Esta crónica non a escribín eu, senón o siri do meu iphone. Seguindo os consellos que Andrés me deu o sábado no Américans, díxenlle: "escribe a crónica da xornada", e xa vedes.

Pretende estar á altura das demais, pero é difícil, especialmente do toque de humor de Oscar. Un xenio.

Falando do Americans, Juan, a hamburguesa e a pizza que levei estaban moi boas. Es un fenómeno. Niso e tamén na bici; ben, nesta cando te pos as pilas; as do cambio electrónico, claro.



Asinado: o siri do Iphone de Carlos Paz



Nota. Di Van Gaal, que non se admiten comentarios negativos, só positivos.