ANTENAS SCALA

"con esforzo e constancia conséguese todo..."

Domingo 28 de febreiro, na praza das Tetas, ó sol, esperaban poucos OEA´S. Chegamos o resto rápido, casi puntuales, e ás 9:38 a.m. xa estábamos saíndo. Aproveito a ocasión para informar de que a partir de agora volvemos sair puntuáis (5 min de cortesía)e o que non este queda en terra, como lle pasou a Andrés e a Ito jeje. Puxemos rumbo ás Antenas do Scala polo camiño preto do río ata a ponte, que foi onde nos chamou Ito para saber onde andabamos. En Santo Arandel esperamos por eles mentras José cambiaba o neumático e a pedra con musgo lle daba mais de un apuro a algun que fixo patinaje artístico. O camiño estaba bastante limpo de árbores xa que poucas había tiradas...Baixamos polo gaseoducto e a partir de aquí empezamos a callejear polas aldeas para chegar á base do monte. Uns chegaron antes e outros un pouco despois xa que se sigues a José xa sabes, volta asegurada, pero hai que facerlle caso a él e non ós vellos...jeje

Unha vez todos, comezamos a subida falando, ritmo normaliño ainda que os grupos xa se iban vendo...e claro os piques empezaban a aflorar e cada un iba pensando na súa táctica, bueno sólo os máis competitivos...JuAn como siempre en cabeza seguido de preto por Alberto e por min. Chegamos á zona de baixada xa os tres solos e como Juan notaba presión a baixada fixémola moi fuerte, todo metido e a 40 por ali abaixo. O de adiante que escapa e o de atrás que non quere que escape o de adiante...así subimos como nunca. Non pensei subir dende onde acaba a baixada , ata que chegamos á zona de asfalto no plato do medio e piñon do medio. Os tres ibamos case ó límite e nun deses momentos ataquei ainda que logo dinme conta de que quedaba o asfalto e ainda que lle quitei uns metros colléronme. Na parte do asfalto chegamos os tres á vez e falando entre nos pactamos a chegada arriba xa que non podiamos mais. Ainda así apuramos o paso ó final. Unha subida espectacular, xa facia tempo que non subia tan ben e Juan e Alberto tamen moi fuerte.

O resto foi subindo tamen ó seu ritmo e todos coronamos o monte que é o verdadeiramente importante. Comemos e charlamos e baixamos. Oscarito tardou un pouco mais porque ás veces hay mans que collen bicicletas doutros e xa se sabe, aparecen por ahi....jajaja. A baixada foi bastante divertida para uns e aburrida para outros xa que había pedras, pedras e pedras, incluso Alberto probou o chan unha vez. A partir de aquí na exclavitude deixáronnos uns cuantos que por motivos varios abandonaron a expedición. Outros seguimos indo desde a Picaraña por uns camiños moi chulos ata Bugallido e de aquí para a casa onde por fin tomamos as tapitas, ainda que so eramos José, Angel e un servidor que vou seguir sendo pesado e ata conseguir que volvamos a ir sempre de tapitas xa que esa reunión do final e mais importante moitas veces que facer 40 ou 50 km, que non se perda.

Sen mais un saúdo a todos e ánimo xa que agora empeza a conta atrás para a marcha. Informo de que o día 27 de marzo iremos limpar o monte asique ide afiando as fouces e demais, eu xa engraso e afio a motosierra. jeje

Un saudo a todos e veña, a darlle vida ó blog que parece que non hai ninguén aquí. (entrenade para o CRITERIUM que xa está ahí e Juan dímome o outro día que iba a pasar por enriba de todos...eu solo dio eso...espero que o comamos entre todos jajajaja.)

PD: Juan, sabes que o noso pique é sano jajajaaj e que nos fai falta á minima para encendernos jiji)

...jorge...