ALTO DA PENA

Perfil da etapa 

Bueno amigos, vou sacar algo de tempo e facer a crónica de domingo. 9:30 tamos nas tetas... pero estamos poucos... faltaban os mais tardóns (pato, juan, etc...) dabiz, para variar, e Jory, que quedou durmíndoa... (aquí hai para todos! jajaja) Finalmente, e baixo amenaza de inminentes chuvias, arrancamos as 9:50.

Non arrancáramos e Pato erígese como lider natural da ruta, decidindo subir hasta Castrigo por monte para despois facer Rañalonga para ir a dar a Ons. Dabiz e Juan xa empezan a tensar a cousa. Non había moito tempo para as palabras... e orballaba todo o tempo, ainda que a temperatura era moi boa. Enganchamos o camiño como sempre cerca de Nijeria e veña, repeitazos ó lombo!

Xa quentamos todos, e sin darnos conta, xa estábamos visualizando o mítico Alto da Pena, donde a única vez que o Tour pasou por ai deu como ganador a Andrés... toda a presión era del. O alto ritmo xa estaba facendo mella nos escaladores máis esixentes. 

Máis chuvia, o que impedía que enredáramos todo o que se esperaba de un OEA, pero non se podía parar... Pero encaramos a subida final dos eolicos, xa non había amigos, nin risas... os máis veteranillos aplicaron a táctica de non esperar por todos para reagrupar e arrancaron sacándolle ventaxa ós claros favoritos jaja. Todos nos fundimos no que foi un final de etapa rápido... coronamos, e gardámonos do frío arrimadiños ó abrigo do valo. Falta José... cando se perde o sherpa quen vai a por el? ninguén, chámase por movil, que pa eso tan. E así chegou alá ós 10 min. (cousas de coller atallos).

Baixamos... e claro, co traballo feito, solo pode significar... tempo para facer parvadas! Juan caeu nunha trialera que case todos a fixemos andando. Destemplamos os discos baixando por unha carretera empinadísima, e pouco máis. Entre historias (ahora si) chegamos a Negreira.

Todo apuntaba a churros, pero tamos facendo entrenamientos de quema de grasas e os PRO non nos deixaron comer, esto de salir en ayunas... non é vida! E si non se come que se fai? pintase o indio... e Pato, o OEA que máis interactua ca fauna, amaestrou un can salvaje para convertilo no seu amigo (ver foto jaja)

Non podíamos enredar, seguía orballando un pouco, así que máis de lo mismo, a fuego polas baixadas e cun ritmo endiablado que como te descolgaras quedabas en gallumbos jeje. Pasamos por Pontemaceira, e de paso que Andrés tivo que darlle aire á merda super roda que ten, sacamos unhas fotiños para o recordo.

 

E ahora? pois nada, como fuegos a ritmo, mallando Km's... hasta que chegou unha subida de asfalto xa en Ames, que puxo a todo dios no seu sitio, e o acido láctico nas pernas jejej. Despois de queimar as últimas naves, ultimo descenso pola marcha de Ames, para acabar en Cobas (aquí xa cada un iba por donde podía, o destino era o NY) Despois llaneo a muerte e xaq chegamos! o final quedou bo dia...

Pois rematamos a mañan cunhas tapiñas e unhas risas, e coa sensación de facer 50km a bo ritmo e con bo rollo. Pero nada desto comparado coas idas de olla de Dabiz de facer 10km correndo máis acto seguido de chegar, profanando así o día do Señor. Hala amigos, a coidarse e seguir adestrando... que según fuentes oficiales cercanas ós OEAS o que menos entrena 5 días á semana... cuidao! jajaja

Oscarito!!