martes, 11 de septiembre de 2012

Cuando la pendiente se hace más ardua...

Hola mis pequeños Drugos !!!! Como foi esta semana panda de lambóns ? Aquí La Pekeñada Toda (Pekeno para os non entendidos da jerga/argot) vouvos relatar o sufrimento dun domingo de verán.

Abrese o día 9 de setembro sobre a Mahía e por extensión, as zonas colindantes, parece unha mañan fresca nestas nas que te plantexas se poñer manguitos e camisola interior, ou ir en piel...e eu decido que un OEA ten que papar, e para papar hai que ir en piel. Xuntanza diante do Budi, contando coa partipación de Ito, Andrés, Avogacía, Sergi, Oscarito e un servidor; onde Oscarito lle amosa a un transeúnte cómo axustar un cambio traseiro dunha road bike, algúns preguntan que onde vai a promesa aquela chamada Taboada; oxe dispoñemos dúas fontes, sua nai que dixo que se quedara durmido porque estudou moito, e oficial que dí que tiña resaca e a colloada chea...en definitiva, arrancamos dirección Ames.
O terreno xa coñecido, non por ser duro en sí, senon pola súa pestosidadedesuputamadre que a fai dura de co...gomelos. Aquí escomeza o debate matutino das 9:25 de los desayunos de la 1, vai chover? cando choverá? dá o vento de cara? onde está o joyero para tirar? Xa pasado o terreno mais pestoso do día, cruzamos Portomouro, onde viamos polas cunetas e arrós xente que vai a procesión de Belem....e claro hai que preguntar e deso se encarga Andrés, pero non lle pregunta a unha vella cas tetas ata a cintura, senon a unha morena con todo no sitio...e vaia todo !!! Pedaso mulleresas hai por esa zona !!!



Parada técnica a por auga, e comezamos o segundo debate, que ocuparía o noso tema central do día, os Wattios. Oscarito aplica unha gran definición do concepto (el concepto és el concepto, y como tal debe ser tratado), Andrés e Ito unense a conversa. Sacamos en limpo que hai que entrenar para conseguir eses Wattios desexados e deixarse de mariconas, sendo esto unha gran mariconada ! jajaja. Así chegamos a Bembibre, e comeza o que Andrés denomina "falso chan", pero a nosa avogacía é sabia, e entende de leis, non físicas, pero leis ao fin do cabo ! E dí que eso era subida que se lle fai moito a ese ritmo machacador que impoñían Oscarito e Andrés, que sería continuado por min ata a chegada a rotonda onde cambiariamos de dirección...cara onde? Santa Comba !!! Agora tocaba o que decian era unha subida xeitosa, asique, man ao peto do maillot e temazo al cante para afrontar a subida ! Subida destas que parecían ser das que me gustan, polo tanto aumento un pouco o ritmo para probar aos meus rivais "cuando la pendiente se hace mas ardua", ritmo normaliño tampouco unha cousa doutro mundo uns 17-20 km/h, e solo me sigue o triatleta Oscurito, e penso, merda este papame ao sprint e subindo....que facer neste caso? A táctica Pekeno Nº5 coñecida como o floco de millo, quentate pouco a pouco ata que unha de duas, rebentes ou te queimes vivo, asique ritmo alto, agora 23km/h e vento de cara, Oscurito parece que quere relevar ata que o aire fai que o pense e se poña a roda todo o que quedaba, para a falta de 150metros lanzar un poderoso ataque ao cal fixen fronte como puiden sacando os Wattios de non sei onde para imporme e gañar as bonificacións jejeje. Despois baixada e llaneo rapido ata Santa Comba onde decidimos que parariamos na Pereira a tomalo café no Bar dun hostal e así fixemos. Media hora para limpar a mesa, outro tanto para pedir, outro tanto para a chegada da bebida, e uns 15 minutos para a tapa (empanada de mazá) que a algún lle pareceron anos da fame que tiña.

Entre palillo e palillo, historias da mili contadas polo avogado, acabouse a hora do refrixerio neste día que non daba aberto e refrescaba de narices. Voltamos a arrancar a ritmo del Novio de la muerte, cantado polo lexionario do equipo. A fuego agora para a casa, e dando unhas clases maxistrais de relevos de 10 segundos, aínda que hai que entrenalos mellor e fichar a unha persona que me tape algo o aire, porque co avogado diante non me tapa nada !!! Pero a parada anterior fixo "mella" nalgúns dos corredores, eu entre eles, xa que lle teño unha fobia ao llano flipante. Pero doume refeito e poñome a tirar igualmente, onde todos poñemos un ritmo xeneroso tanto no esforzo como no pedaleo jajaja. Pericadas aparte, Sergi e Carlos quedanse e agardamos por eles, xa case estamos chegando ao últimos sprint do día....as caras así o reflexaban, a tensión mascabase para saber quen se alzaría cos puntos da montaña, e de tanto pensar un fulminante ataque de Oscarito acaba por desgarrar o pelotón, solo Pekeno lle segue a roda, pero cede metros ante o Wattioman do día !!! E xa no cruce todos para Bertamiráns e eu para Bastavales. Aos da mahía salironlles 80 km. a min 97, nun día movido e duro, sobretodo para min, coa cadera renqueante, e man mazada xuntos con dous puntos nun dedo pero....non hai escusas!!!!

Para ganar hai que saber perder y sufrir...

Bicos OEA´s !

Pekeno

P.D. Deixo a foto de prueba para que vexades os caretos da peña...mencionar oscarito e a Sergi jejejeje




5 comentarios:

Oscarito dijo...

Pero qué batallitas eres... se no monte dos eólicos cheguei á roda! non ves que son como contador que che deixa ganar etapillas cual purito para despóis eu dar o mazazo donde nadie o espera? jajaja

E no último repeito... eso de "uns metros" non sei eu se querías dicir "uns centos de metros" jajaja

Pero bueno, en todo caso, boa mañan que tivo de todo, desde historias de la puta mili ata clases de relevos. ahora a seguir así que hai que mantelo ritmo para os próximos desafios!

angel dijo...

Hola chabalada , contando que non iva sair a jente a facer un recorrido corto, decidin ir cos de Oliveira, recorrido chan hasta o Grove , saliron 150 klm ,media 33
un vo dia de bici
Saludiños

JoRy dijo...

Pois asi me gusta...para ir de suave ainda lle metestes un ritmo de carajo eh....

Pola miña parte o fin de semana foi duro duro, do mais duro dos ultimoos meses pero satisfactorio. Farei cronica. E a miña temporada de bike en competicion rematou. Ahora a pensar en novas historias pero antes descansar. Un abrazo!

JoRy dijo...

Pois asi me gusta...para ir de suave ainda lle metestes un ritmo de carajo eh....

Pola miña parte o fin de semana foi duro duro, do mais duro dos ultimoos meses pero satisfactorio. Farei cronica. E a miña temporada de bike en competicion rematou. Ahora a pensar en novas historias pero antes descansar. Un abrazo!

Pekeno Saltamontes dijo...

Noraboa Jory !!!! Eres todo un exemplo de sacrificio e entrega a este duro deporte ! Ajora descansar para que eu me acerque un pouco mais a túa forma jejejeje
Abrazo !!!