Cuando la pendiente se hace más ardua...

Hola mis pequeños Drugos !!!! Como foi esta semana panda de lambóns ? Aquí La Pekeñada Toda (Pekeno para os non entendidos da jerga/argot) vouvos relatar o sufrimento dun domingo de verán.

Abrese o día 9 de setembro sobre a Mahía e por extensión, as zonas colindantes, parece unha mañan fresca nestas nas que te plantexas se poñer manguitos e camisola interior, ou ir en piel...e eu decido que un OEA ten que papar, e para papar hai que ir en piel. Xuntanza diante do Budi, contando coa partipación de Ito, Andrés, Avogacía, Sergi, Oscarito e un servidor; onde Oscarito lle amosa a un transeúnte cómo axustar un cambio traseiro dunha road bike, algúns preguntan que onde vai a promesa aquela chamada Taboada; oxe dispoñemos dúas fontes, sua nai que dixo que se quedara durmido porque estudou moito, e oficial que dí que tiña resaca e a colloada chea...en definitiva, arrancamos dirección Ames.

O terreno xa coñecido, non por ser duro en sí, senon pola súa pestosidadedesuputamadre que a fai dura de co...gomelos. Aquí escomeza o debate matutino das 9:25 de los desayunos de la 1, vai chover? cando choverá? dá o vento de cara? onde está o joyero para tirar? Xa pasado o terreno mais pestoso do día, cruzamos Portomouro, onde viamos polas cunetas e arrós xente que vai a procesión de Belem....e claro hai que preguntar e deso se encarga Andrés, pero non lle pregunta a unha vella cas tetas ata a cintura, senon a unha morena con todo no sitio...e vaia todo !!! Pedaso mulleresas hai por esa zona !!!

Parada técnica a por auga, e comezamos o segundo debate, que ocuparía o noso tema central do día, os Wattios. Oscarito aplica unha gran definición do concepto (el concepto és el concepto, y como tal debe ser tratado), Andrés e Ito unense a conversa. Sacamos en limpo que hai que entrenar para conseguir eses Wattios desexados e deixarse de mariconas, sendo esto unha gran mariconada ! jajaja. Así chegamos a Bembibre, e comeza o que Andrés denomina "falso chan", pero a nosa avogacía é sabia, e entende de leis, non físicas, pero leis ao fin do cabo ! E dí que eso era subida que se lle fai moito a ese ritmo machacador que impoñían Oscarito e Andrés, que sería continuado por min ata a chegada a rotonda onde cambiariamos de dirección...cara onde? Santa Comba !!! Agora tocaba o que decian era unha subida xeitosa, asique, man ao peto do maillot e temazo al cante para afrontar a subida ! Subida destas que parecían ser das que me gustan, polo tanto aumento un pouco o ritmo para probar aos meus rivais "cuando la pendiente se hace mas ardua", ritmo normaliño tampouco unha cousa doutro mundo uns 17-20 km/h, e solo me sigue o triatleta Oscurito, e penso, merda este papame ao sprint e subindo....que facer neste caso? A táctica Pekeno Nº5 coñecida como o floco de millo, quentate pouco a pouco ata que unha de duas, rebentes ou te queimes vivo, asique ritmo alto, agora 23km/h e vento de cara, Oscurito parece que quere relevar ata que o aire fai que o pense e se poña a roda todo o que quedaba, para a falta de 150metros lanzar un poderoso ataque ao cal fixen fronte como puiden sacando os Wattios de non sei onde para imporme e gañar as bonificacións jejeje. Despois baixada e llaneo rapido ata Santa Comba onde decidimos que parariamos na Pereira a tomalo café no Bar dun hostal e así fixemos. Media hora para limpar a mesa, outro tanto para pedir, outro tanto para a chegada da bebida, e uns 15 minutos para a tapa (empanada de mazá) que a algún lle pareceron anos da fame que tiña.

Entre palillo e palillo, historias da mili contadas polo avogado, acabouse a hora do refrixerio neste día que non daba aberto e refrescaba de narices. Voltamos a arrancar a ritmo del Novio de la muerte, cantado polo lexionario do equipo. A fuego agora para a casa, e dando unhas clases maxistrais de relevos de 10 segundos, aínda que hai que entrenalos mellor e fichar a unha persona que me tape algo o aire, porque co avogado diante non me tapa nada !!! Pero a parada anterior fixo "mella" nalgúns dos corredores, eu entre eles, xa que lle teño unha fobia ao llano flipante. Pero doume refeito e poñome a tirar igualmente, onde todos poñemos un ritmo xeneroso tanto no esforzo como no pedaleo jajaja. Pericadas aparte, Sergi e Carlos quedanse e agardamos por eles, xa case estamos chegando ao últimos sprint do día....as caras así o reflexaban, a tensión mascabase para saber quen se alzaría cos puntos da montaña, e de tanto pensar un fulminante ataque de Oscarito acaba por desgarrar o pelotón, solo Pekeno lle segue a roda, pero cede metros ante o Wattioman do día !!! E xa no cruce todos para Bertamiráns e eu para Bastavales. Aos da mahía salironlles 80 km. a min 97, nun día movido e duro, sobretodo para min, coa cadera renqueante, e man mazada xuntos con dous puntos nun dedo pero....non hai escusas!!!!

Para ganar hai que saber perder y sufrir...

Bicos OEA´s !

Pekeno

P.D. Deixo a foto de prueba para que vexades os caretos da peña...mencionar oscarito e a Sergi jejejeje