CAMBIAMOS DE DOMINIOS.

Xa sabades, a partir do 1-1-13 este blog quedará en desuso e toda a información OFICIAL e ACTUALIZADA estará nas seguientes páxinas que rogamos actualicedes. 

GRACIAS.

FACEBOOK OEA (os esfola arrós bike) 

WEB OEA (www.osesfolaarros.com)

 

BLOG OEA (www.osesfolaarros.com/blog)

  

 

NADAL OEA 2012 NO RUBIAL

VER CRÓNICA OEA DO NADAL

(PINCHAR NO TEXTO)

Quedada en Val do Dubra.

Plaza das tetas, 8:30, habíamos quedado 6 OEAS, Juan, Pato, Pachito, Jory, Ángel y Yo.

  Nos encaminamos en los coches hacia Bembibre, marcaba 2 grados el termómetro, unha rasca do carallo, chegando alí sobre as 9, encontrando outros bikers, algún cabra, algún ultreias e os susodichos do  Val do Dubra. Cando chegamos o termómetro marcaba 4grados menos, vaya rasca, o campo de fútbol blanquiño coma a neve. Ás 9:30, encamiñámonos por camiños desconocidos para nós, rodadores, sen subidas duras e o terreo xeado ( moi duro ), alí pinchou un biker nos primeiros kilómetros, e houbo intercambios de opinións, que si frío, Panchito que quita a tableta de chocolate, non sei que tería, pero andadios, doume moita vitamina.

   Subindo camiños e primeira baixada, chula e fenomenal, rodando despois uns kms pola beira do río, para salir a Portomouro, e continuar xa, a segunda parte do recorrido, con máis subidas para quentar un pouco antes do tramo final, onde si que había uns repeitos, que picaban un 25 % ou máis; para afrontar un tramo rodador, antes de afrontar a baiaxada final, baia baixada; rápida, jn do grupo partéuse en anaquiños, chegando a Bembibre, a tomarlle unha birriña e intercambiar opinións.

     Pdta: día agradable, compañeiros agradables e ruta chula, para repetir; sen percances de importancia, aínda que houbo algún abandono; chegada aos coches e volta para casa.

         SAÚDOS

A X do noso patrocinador no aire

Kiko sabía que non nos ibas a fallar, pero defraudachesme ca crónica ehh jajajajajaj hoxe era o teu día¡¡¡ tiñas que falar un pouco mais polo miúdo o que dou de sí esta KDD que vai xa pola súa segunda edición. A intención é que volvades polas nosas terras ehhhh 

Desde o meu punto de vista (JORY), apetecíame moito volver pola zona do Val do Dubra, e si que é un val eh.. dou fe. Nada mais sair cun frío de cojones, e logo de facer un par de subebaixas para quentalo corpo, fumos en busca do sol, dirección Portomouro e a beira do Tambre, por onde foramos da outra vez. A verdade é que ó principio había bastante pista asfaltada pero bueno na segunda metade cambiou a cousa. Hoxe Kiko foi un ANDADIOS¡¡ hai que reconocelo. Foi coa cabeza todo o tempo e vaia cabeza de carrera, Brandán entre eles... Ahora fóra caralladas, se segues andando así mais de un vai ter que apretar as tuercas para joderte no monte ehhh. 

A cousa foi de camiño en camiño e baixadas non houbo moitas nin moi longas pero as que había disputábamolas a muerte. Houbo sempre un ritmo moi cómodo para ir falando e o día acompañaba, cunhas temperaturas moi agradábles. Ata a metade da ruta a cousa estaba tranquiliña pero pronto a sangre comezou a ferver, seria cousa da cantidade de roupa que levábamos que agora sobraba e para que non tivéramos frío os amigos do Val do Dubra metéronnos unha subidaza que CUI - DAO, picaba e picaba para arriba e veña platillo e veña chepazos juju. 

unha bonita foto do comezo da ruta (-2º)

A partir de aquí llaneamos polas alturas e todos íbamos con ganas de festa e de apretarlle ás bielas, de eso pode dar fe Panchito que viu como dous misiles lle pasaban pola beira nunha zona de charcos e ohhhhhh AUGAAA¡¡¡ jajajja que risazas, o chaval quedou coma un pito jejeje

Logo de case 40 km sólo quedaba baixar cara Bembibre de novo e tomarlle uha chiquita no Hotel Camiño de Santiago onde os amigos nos invitaron e degustamos un rico polo e algo de zorza. Todo moi rico moi abundante. 

Dende o CLUB CICLISTA OS ESFOLA ARRÓS queremos darvos as gracias polo trato recibido e que estivérades tan atentos a que ninguén se quedara atrás nin nada. Fomos moitos os que fixemos a ruta, pronto fotos e algún video da GO PRO, o do final promete ehhhh, vendo a Juan Leis e Brandán dando chimpos e baixando a tumba aberta jojo. 

tomándolle a chiquita, xa víamos borroso ajajja

O dito, un placer e esperando a vosa visita. Tamén decir que conocemos a outros bikers do Ultreia (xunto con Raul que marchou co frío pff) e algúns das cabras que tamén se sumaron a esta ruta. 

SAÚDOS JORY

VER CRÓNICA E MAIS MATERIAL DA KDD NA PÁXINA WEB OEA (PINCHA AQUÍ)

PD: "Dende aquí quero darlle as gracias á boa capacidade de reacción de Guillermo de Portomouro e do camionero do leite por frenar a tempo e non ter que lamentar un gravísimo accidente... pfff ajajjaja ahora rimonos pero acojonamonos ehh"

COMENTADE¡¡¡¡¡¡¡¡ QUE XA SABEDES O QUE PASA SE NON EHHH  JEJE

SANTIAGUIÑO INVERNAL

Outro domingo máis e, coma sempre, uns cantos OEAs saímos da Praza da Mahía, rumbo esta vez ao Santiaguiño tal e como marcaba o noso calendario.
Alí nos xuntamos: José, Andrés, Juan Americans, Pato, Taboada Pai, Carlos Avogado, Adrián, un amigo de Adrián, o Home de Negro e máis eu.

O día era moi frío, o termómetro non pasaba de 1ºC en Bertamiráns, así que, imaxinádevos á beira do río no camiño cara Padrón.

Como chovera moito os días anteriores, José, que era o que ía comandando a saída, decidíu ir a maioría do camiño por pistas e camiños en bo estado.
A verdade é que, o camiño de ida foi moi suave, todos falando do tempo, de roupa e dos compañeiros que normalmente non faian pero que, xustamente
este domingo decidiron quedar en casa, é dicir unha procesión de auténticas “Marujas”.

Así chegamos preto de Padrón, creo eu (pois non teño GPS nin real nin virtual), alí pasamos por un campo totalmente cuberto de cascas de mexillóns, ¡menudo cheirume!, a verdade non coñecía ise xeito de mellorar as propiedades da terra, pero alí estaban Andrés e Juan que me ilustraron (para quen lle interese, e non puidera oir as explicacións dos agrónomos do clube, aquí tedes este enlace que explica os beneficios da casca de mexillón).

A verdade é que pronto chegamos ao comezo da subida ao Santiaguiño, o primeiro tramo estaba moi mal, tanto que tivemos todos que botarnos a bici ás costas e subila a pé.

Logo a subida facíase dura pero ciclable, aínda que algúns decimos botar pe a terra de vez en cando, por iso de coller algunha seta…

Xa arriba reagrupamento e oteada ao horizonte buscando montes coñecidos: que si Rubial, que si Pico Sacro, que si Pedroso, que si Everest… todos veían
algún monte coñecido.
Agora tocaba baixar, fíxome gracia ver como os compañeiros recordan as baixadas asociándoas con quen caeu nelas… esta recordábana ben.

A media baixada paramos no mirador a tomarlle algo, mirar a paisaxe e sacar unhas fotiños… algo rápido, que aínda que xa saíse o sol seguía a facer frío.

Unha vez rematado o avituallamento, rematamos a baixada e xa comezamos o camiño de volta, esta tamén a realizamos por pistas pero cruzando agora o campo de golf.
Alí puiden comprobar que, como di Oscarito, todos os xogadores de golf levan unha mochila cun pantalón de recambio (“Por si hacen un hoyo en uno”). O camiño do campo de golf tiña uns charcos enormes enormes, polo que aproveitamos, como non, para falar de botes, veleros, zodiaks, etc.. Juan, a voz experta nesta materia nos foi poñendo ao día en temas de nautica.

Xa todos tiñamos en mente chegar, a hora prevista eran as 13:00 pero aí apareceron as avarías do día, primerio á bici do home de negro se lle meteu o cambio nos radios e, logo, a José se lle pinchou a roda traseira… nada importante, pero bueno, isto fixo que chegásemos a iso das 13:30 á gasolinera, pero non sin antes pasalo súper ben polos camiños da beira do río.

E nada máis, lavado de bicis e cada un para a súa casa… Un domingo OEA moi moi tranquilo.

Saudiños a todos, e para os que non viñeron un poema de Rosalía, como non!!
Manuel V.

Tambre, lama, follas e cheireume a desco Avid queimado

Amencía outra mañan fresquiña na Amaía, e alá nas tetiñas nos xuntamos uns poucos xa que debido ao Duatlón Trail de Ribeira algúns OEAs estaban a botalo fígado polo Barbanza, polo cal contábamos coa presenza de Carlos T., Carlos Avogacía S.L., Panchito (ALueiro carpintería en aluminio y PVC), Yago, José, Jory, Angel Porto Joyeros (experto en caldeiras), Txus, David e un compañeiro que non me acordo do nome, mais o que escribe, Pekeno. Como xa está previsto no calendario, salímos en dirección ao embalse do Tambre non se contratempos na dirección correcta que logo subsanamos, no momento no que se "uniron" 56208960510 bikers da zona (ou eso me pareceu a min cando mirei para atrás e vin tanto caso) que duraron 500 metros.

Fumos indo pola baixada de Rañalonga, pero costa arriba claro. O terreno moi enlamado polas choivas de días anteriores facían máis pestoso o trazado e xa houbo quen sacou o chuvasqueiro porque estaba empezando a fumear de máis. Seguimos ata a primeira baixada guapa/jodida do día. Había uns 50 centímetros de lama e 10 de follaxe vario, co cal se facía imposible de baixar...pero...juer is de limit? Alá se vai o Taboada a intentar baixar...conseguido, "non era tan dificil eh !" decía o corredor, e eu arrastrei o cú polo chan dúas veces. Seguimos co sube e baixa da ruta, serpenteando arredor do río a un ritmo xeitosiño ata que chegamos ao habituallamiento nº1 da mañan. Alí o Joyitas saca de despensa e alimenta a un famento Panchiturbo (hoxe en modo "Jardaadios"), e a base de platanitos, xeles, barritas e lixeiro pero gustoso olor a merda, pasanos o tempo da merenda e veña a darlle leña ! Seguimos arredor do río a subir repeitos pestosos cheo de lama e follas onde a bici facía de un o que quería. Unha vez subido todo e reagrupado tiramos en dirección Busto de Frades, alá os van a fuego e eu contemplo adiantamento estilo Kimi de Txus en interior con tensada y pierna al chán, intento seguilos enfían unha baixadiña guapa, que tiña fin !!! Algún berrou:  PARA PARA PARAAAA !!! E entre risas polo momento, e o olor dos discos que frenaron ao que daban chega José e dí que para atrás, que nos equivocáramos xusto cando reagrupáramos ! Y como el borrico, cargadico y pa arriba, veña para atrás a comentar o que deu de sí eses metros de baixada. E volta a subir e a reagrupar a xente, algúns xa pensando en ir para a casa a procura da estrada. Nunha destas paradas, chegou o "Momento Jañan" do día, hoxe patrocinado por ALueiro e Rodrigo Consultor Tupperware, acercámonos a un cortello onde había varia ferramenta pesa agropecuaria, e Panchito manda ao pobre do Pekeno enumerar e nombrar dito material, dando a resultado risas e un suspenso enorme en loxística e maquinaria agrícola, ante a risa duns poucos ! Máis para diante chegamos xa ao cruce da discordia, uns que marchan pola hora, outros para non agravar a lesión e outros por pereza, pero alá seguen a maioría a tolear por Urdilde abaixo ! Jory, proseguirá coa narración, ata aquí a miña aportación !!!

JORY.

Logo de que marcharan algúns integrantes o resto intentamos seguir algo da ruta do Tambre pero tiñamos mais alternativas a fomos variando. A maior parte do camiño de volta era costa abaixo e jajaja vaia pikes entre os cabecillas e con José mirando e co seu ritmo pachanguero. Pasámolo moi moi ben. Sen incidentes. O final fixémolo cara Rañalonga ca idea de intentar darlle outro toque de emoción á saída ca baixada archiconocida dos cabalos que pffff estaba increible e NUNCA defrauda a ninguén¡¡ Acabamos todos enteiros ehhh ainda que despois fomos tomarlle as tapitas á gasolinera mentras Panchito lavaba a bike e txus case anda a ostiaas cun señorito que tivo un mal despertar... jajajajja se estiveramos todos seguro que non se poñía tan farruco e quitaba cartos pa todos xD

Pois nada abrazos e bikos¡¡¡ ata o próximo domingo. SANTIAGUIÑO¡¡

PEDROSO by PANCHITO

SALVADO POR UN CARBALLETE

Asistentes: MOITOS, jorge, necho, carlos t e un amigo, carlos d, andres, kiko, manuel v,juan amer, adrian e  un amigo, jose,maricarmen,jollero, sergio, xulio, chus e josito das cabras,primo de kiko mais un servidor (pachito).

Calquera pensaba, despois do dia de cans que fixo o sabado, que fose sair uha mañan soleada como a deste domingo.Vaia sorpresa levei cando cheguei a plaza das tetas e vin tanta xente,mima!!!

REJALARAN ALJO???Hasta habia dous de guapitos que non precisamente viñan a pedalear. Bueno, ó que ivamos, como o destino xa estaba marcado por calendario, non oubo discusion, puxemos o gps cara o pedroso e comezamos con ritmo moi tranquilo, toda esa tropa, polos camiños de sempre que levan hacia o san marcos. Levábamos  uns tres km e tivemos o primer cruce conflictivo,(mellor imos por aquí, que eso non ai quen o suba, e así tamen damos mais volta...) e acabamos subi.ndo ó san marcos como cando imos ó mercuto, seguimos por terras da ameixenda , onde Juan sabia unha baixadaza hacia reborido, pero acabamos nun camiño bastante tupido por toxos e codesos, (cambiaronme o monte!!!) dixo o noso Juan, pero seguimos furando por él e enlazamos con outro que nos levou a onde queriamos. Todo esto sempre con moita calma, somos moitos e os camiños estreitos.Baixada moi chula eeee... empezan os problemas, ó amigo de Taboada   rompeulle a patilla do cambio cunha pola de eucalipto, gracias a dios tiñan reposto e cambiarona, e xusto ó acabar non sei que cojones lle rompeu ó Jollero na roda de diante e, outra vez, entre unha cousa e outra 20 ou 25 min parados, que todos aproveitamos para estar ó conto, e Jorge para probar a bicicleta de Xulio.Reanudamos a marcha, esta vez guiaba Xulio por un carreiro que conocia el moi chulo, polo medio dunhas carballeiras,(selva  virgen  vamos),de súpeto, o noso kiko parouse antes de comezar a baixar un cachiño un pouco complicado que acababa nun regatiño, armouse de valor e...... pinchacarneiro mortal hacia adiante con tirabuzon, e cando faltaban dous metros de nada pa mollarse, milagrosamente votoulle as mans a un carballete, e salvouse de caer no regato.(o carballete quedou resentido, ja ja ja) Bueno, despois de rirnos un cacho e ver que non habia feridas graves, seguimos  subindo hacia Piñor, a partir deste punto houbo un goteo de abandonos por motivos dominicales e papatoriales, camiño do pedroso, cerca del xa, inda pasou outro percance, pinchou o primo de kiko,(mais ben, pensamos que era un jeiser, polo ruido que fixo) oooutra vez ó conto un anaco, desta vez tivemos repasando a prensa do corazon Chus, Josito mais Eu.

Baixadaza hcia o pedroso cos descenders de sempre en cabeza, subimos as ultimas rampas chegando xa ás antenas do mirador eeeeeeii....OUTRO pinchacarneiro, non pode ser!!! o noso Jorge facendo no parvo por un arró abaixo, encallou ca roda de diante nunha pedra e xa o imaginades....JUA, JUA, JUA. Apareceu Taboadas´father na bici de carretera, saudamolo 2min e pa baixo, guiados por Xulio outra vez, hasta o camiño de finisterre, aki xa eramos moi poucos, entre os que ivan pa santiago, pó milladoiro, ó final kedamos para ir ata o alto do vento, tomar unha fresca, Jollero,Jorge,Juan,Chus, Andrés e pachito, quen o diria despois de sair uns 20 de bertamirans.

Non me enrrollo máis, baixamos con moita tranquilidad para berta falando e soñando que algun dia chegaremos a ser moito mais grandes  do que xa somos.

BUFFFF... COMO TE ENROLLAS....

PEDROSO by KIKO

                                                      DOMINGO 18 -11-12
               
                                        E NOS XUNTAMOS UNS CUANTOS

eran cerca das 9:30,cando nos fumos achegando a plaza das tetas (mais ben o new york),uns cuantos ,oeas, algun cabra, e mais mue primo e os amigos da rapazada,uns tomando café outros parlamentando .decedimos arrancar cara o pedroso, q si subimos por ali q non q sabe juan un sitio pa non ir directo.ala arrancamos direccion da de mallo,vaia tropa q eramos non os contei pero eramos moitos sa facia tempo q non se formaba a grupeta tan grande,encamiñados polo monte sbimos cara auga pesada,pa logo conectar ca subida pa o san marcos ,facendo gala do coñecemento da zona ala nos levou juan ,chegando o propio monte  decidiu cambiar a subida prevista pois na mente de algun taba orecordo q era moi dura ,e tiramos pa baiso pa dar un pequeno rodeo ,e mellor dar esta volta q non se sufre tanto ,e coronamos a base do san marcos,ali apareceu jose ,canto monte coñece nos adarlle parriba e el polos atallos ,reagrupamiento e partida cara o pedroso ,polos montes de brns ,donde os gps deixaron de funcionar pios non sabiamos ben por onde taba o camiño (como cambia o montye nuns meses )dixo juan ,e tiramonos polo medio do monte pa baixo ata q a julio se lle encendeu a bombilla sa sei por aqui q ali ai unha baisada  edespois uns senderos polo medio da carballeira,pa baixo logo 1 percance do dia rotura de patilla do amigo da chavaladam,arreglamola e segimos 2 percance o muelle da pastilla de angel arreglado e pa diaate  aqui comenzaban os famosos senderos ,volta pa tras por aqui non e ,seguimos  padiante ,3percance do dia vaya ostia me metin con pinchacarneiro e todo ,vinme no regato gracias o carballete onde me amarrei buuuf vaia susto  continuamos sen novedad aqui deisaronnos jose e mari nos cntinuamos cara o pedroso saindo a piñor onde nos deisaron  carlos mais necho,encamiñados cara o pedroso 4 percance pinchazo de fernando (meu primo )cambio e decatamonos q falta adria mais un rapaz  ,ali e donde carlos t o chama e non se sabe o q lle pasa pois colgolle o movil,dali sa camiño pedroso sa se sabe xulio imos por aqui q ai unha baixada q sa veredes ala fumos sa no pedroso topamonos conopai de carlos t logo de baisar polo medi dos toxos (ests xulio )sa se  sabe encamiñamonos pa casa sen antes ver uns chinchos de xulio,carlos t ,jory  e o rapaz q non sei o nome .e daqui marchamos pa casa eu mais mue primo con manuel v e os outros ploo camiño cara bertamirans ,espero q sen novedad saudos,non poño nomes pois non me quero olvidar de niguen ,e un pouco por riba o que sucedeu onte

XIII Carreira Pedestre Popular de Ames

      Bós días teñades chavalada ! Aquí a Pekenada vaivos relatar con puntos, sinais e tetas o que deu de sí a Pedestre de Ames do domingo pasado ! En sí o dia amencía tranquilo, sen aire, fresco pero sen trazas que querer Zeus poñerse a mexar sobre nós. Acercándose as 10 da mañan, cheguei a Bertamiráns onde aparquei o Clio OEA Sport Limited 16V entre un coche e un contenedor onde só cabía unha castaña! Mira que estaba a chegar xente !!!! Recollida de dorsais e comezamos a atoparnos os OEAs ! Manuel co seu inseparable sobriño, e depóis o Llongueras e mailo Harry !!!! O dorsal con sorpresa! No meu Nick poñía PEKENO, orgullo en el pecho y a calentar ! Para quentar nada mellor que trotar, un Red Bull cortesía do Budi e uns bos estiramentos! Pouco a pouco xuntámonos tódolos OEAs, a saber: Kiko, Carlos Duro, Suso Beis, Manuel Vieites, Ito, Pekeno e de acompañantes " o rodaballo da pontecarreira" e mailo meu amigo Adrián ! Todos preparados na salida ata escoitalo PUM!

     Alá vamos todos, entre case 470 becerros, frenados por saír algo máis atrás do que deberiamos, eu intento gañar posicións para que a xente non me entorpeza (lección da pedestre de Santiago), pero o meu ritmo non é bó e alá me adiantan tódolos OEAs....véñome un pouco abaixo pero refágome para poñerme detrás deles. Certo é que sufría como peixe en mermelada pero a gripe e o non entrenar esa semana estábame "papando vivo" nun terreno moi chán ! Seguimos ata que nos metemos no tramo de monte....onde faciamos cross e drifting todo en uno! Como se patinaba na lama!!! O truco era ir pola herba alta que agarraba mais! A todo esto eu via a tódolos OEA ,menos a Suso que xa iba 1 kilometro diante, con moi boa cara, e eu a piques dun infarto. Remata a lama e voltamos ao asfalto, eles xa me quitan 200 metros, pero había menos xente e a posibilidade de remontar era "factible" se non é que fora asfixiado. Pero remonto, pouco a pouco, e derrepente o primeiro cadáver, otra vez Kiko, con cara de corcho, cuxa escusa era: "as 5 cervezas de onte estanme matando!". Xa falta pouco e chegamos a entrada do paseo ao cal teriamos que dar unha volta, alí estaba Andrés, tan majo él e solidario, que anima a Carlos e pasa de min cando iba delado del... Decir que a volta ao paseo gustoume máis ca do ano pasado e dá gusto ver como a xente te anima !!! O resto foron chegando mais ou menos nun marxe de 5 minutos.

    En definitiva, unha moi boa mañan, de menos a máis no meu caso, descubrindo que o meu forte son esos km. finais; e cun tempo de 34:17 e posición 206, nada mal tendo en conta a situación. Foi unha moi boa mañan, cun gran clima que propiciaba a práctica do "Running"! Unha froita, ver como corren os rapaces e a ver a F1 !!!

(Solo teño esta foto jeje)

Saúdos!

Pekeno

V MARCHA SERRA DE OUTES

Mas vale tarde que nunca.

Este domingo 4 de novembro arrancamos direccion a Serra para facer a ruta BTT que nos tiñan preparada estos amigos, ainda que ter amigos para esto.... Jajaja. A expedición OEA formada por Pato, Joyero, Panchito e moi, Jory. 

Como está aquí o lado, non tivemos que madrugar tanto e nun plis estabamos en Outes, non sen antes parar no ventos a tomarlle un cafeciño e algo de desayuno. Maña fría, pero non chovía asique dpm! 

Chegamos e xa habia moito movemento. Entrega de dorsales (un pouco ruíns xD) pero sen atascos nen nada, perfecto. Chegaba o momento de coller as monturas e aquí aparece Pancho coa rígida do presidente, a Jhon Luck do 92¡ 

Arrancamos mais ou menos polo medio do pelotón, (como se notan algunhas baixas jaja) e a intención en todo momento era rodar os catro xuntos, xa sabedes, ,o mítico. Bueno non duramos nin 3 km e xa iban pato e o joyero diante e Panchito mais eu xuntos atrás. Menos mal que non me fixo falta porque me di o joyero, non leves bombín que xa o levo eu e como imos ir xuntos se che fai falta xa che axudo. Jajajaja menos mal que non fixo falta. 

A ruta unha autentica pasada, camiños con algo de barro, subidas esixentes sobre todo a parte larga, vistas increibles, a xente super amable nos avituallamientos, as baixadas a pique con Panchito nas nosas rígidas moi divertidas jeje (vaia técnica o Panchito na Luck eh cuidao! Jeje.) os de adiante sei que Pato tivo algun que okutro problema ca cuberta que lle pinchou e lle botou unha man Eze, que tamen andaba por ali dando caña. Angel sen problemas na ruta ainda que como chegou moito antes que nos, papou un frio de c..... Ali esperando. E Panchito que sufriu mais do normal na rigida pola postura algo forzada e os km nas pernas, 54 en total de puro BTT que remataban cunhas subidiñas moi cabronas o final de todo. 

Ducha en auga quente, pinchos o acabar, saudos a organización e todos contentos. MOI BOA RUTA!   O recorrido xa digo que foi DURO pero precioso. Ahora xa nos empeza a tocar a nos.... 

Un saúdo

Jory (desde a miña cama) 

XXXV Carreira Pedestre Popular Santiago de Compostela

Pois alá fomos, uns cuantos inconscientes, a adentrarnos nunha disciplina que non é a reina para nós. Correr. E menos sin levar detrás a un policía ou ó dono dunha leira ca jalla na man porque lle movimos os marcos ou porque lle saltamos porriba do pastor eléctrico.

Os esfola-runners-OEA-PRO-TEAM eran: Suso Beis, Carlos Duro, Carlos Abogacía, Pekeno, Kiko, Ito, Manuel Vieites, Martín, e Oscarito que escribe. O Pelucas tamén andaba por alí, e moitos conocidos da zona. Tempo despejado que propiciaba un frio que rascaba máis da conta.

Quentamos un pouco... reunímonos, risas, cada cual cas pintas máis globeras (ou como carallo se chame globero no argot running). Que si o GPS colle señal, que si chegamos xustiños de tempo, que si tal que si cual...PUM! pistoletazo e alá salen todos os de adiante fora alma.

A miña idea era correr a un ritmo medio de 4:10-4:20, e como levaba ferramenta, podía ir mirando e así podía medirme mellor. A salida fatal, supermasificado. Correr de puntillas e frenando costa arriba pero bueno, es lo que hay. Coronamos moi lentos a primeira subida e xa hai claros grupos.

Eu-suso, Carlos por libre, Duro-pekeno-ito-manuel, e Kiko que xa sexa MTB, correr ou birras, sempre facendo a goma e indo a recalentóns jajaja. Ambientazo en todo momento. Xa vou collendo o ritmo intentando coller ós que van correndo á miña velocidade estimada. Suso que se vai quedando ata que no KM5 xa o perdo.

E tampouco vos quero aburrir. Zapatilla pa diante, regulando moito, nas costas subindo un pouco o pulso e cando se corona Vite leña pabaixo e todos os santos axudan. Eu aquí vinme un pouco abaixo porque eso de correr pabaixo non é o meu. Entrada en meta en 51min e contento porque corrin en 4:15. Por detrás o resto, suso, duro, manuel, pekeno, kiko, ito, abogado. Martín creo que me sacou 3 mins ou así, bueno, podedes consultar todos os RESULTADOS AQUI. 

Reunímonos todos no obradoiro e intercambiamos impresións, todos melloramos rexistros pasados e todos satisfeitos. Como guinda entrevistáronme de CorreoTv e salín pola noite na tele con cara de extasiao, pero foi simpático

Despois cañita vendo correr a Alonso, que ese si que fai rápido o KM e para casa. Así da gusto, unha horiña de sufrimiento e o resto disfrute. Pasamolo moi ben, ambientazo en todos lados e en especial na zona vella. Merece a pena correla ainda que sexa porque animen todo o que non animan cando son probas de bici. Eu ahora seguirei adestrando a correr que é parte fundamental do Tri.

Así que nada amigos, a seguir adestrando en todo o que se poida e a seguir mellorando para arrancar con forzas a tempada! vémonos!!!

Oscarito!!

ANTENAS SCALA OEA

Xa sei que o frío ainda non chegou de verdade pero.....miiimahh que friaco nas mans e no corpo. Os pelos das pernas depilados andaban furando nas pernas que metía medo. 

Primeira saída oficial OEA da tempada 12-13 (calendario oficial en breves), e como sempre, a praza das Tetiñas de Bertamiráns (AMES) volverá ser o punto de encontro e saída das nosas rutas. xunto co NEW YORK, no que moi amablemente nos sirven os desayunos para coller forzas ;) 

O tema hoxe presentabase ben; sol, algo de frío, bastantes OEA´s ainda que tamén se quedaron bastantes, e boas sensacións. Algunhas novedades: por un lado as BH´s de Oscarito e Jory, que volveron a sair a escena, un novo colega, Jesús, que espero que repita saída (comenta no blog ;) a ver que tal che foi) e por suposto, os novos xoguetes de Andrés e de Oscarito, os marabillosos POLAR RC3 GPS que os tiveron entretenidos toda a mañán. primeiro a ver se collían señal, logo a ver cantas pulsacións tes ti, a min dime que aprete, a min dime que.... etc etc. 

O tema, alá arrancamos dirección a Picaraña sempre por corredoiras e intentando entrar en calor xa que apretaba (5ºC) pero pouco a pouco entrabamos en calor. O ambiente coma sempre prestábase para charlar   e ir comentando xogadas. Rápido enfilamos o recorrido novo do AVE e velocidade de cruceiro, cos primeiros pikes da mañán. Ata aquí tooodo moi trankilo pero claro, MR PATO (que xa ten a rodilla bastante mellor) empezou a tirar de mapas antigos e ala nos meteu por uns camiños. PROBLEMA, o AVE non aparecía nos seus mapas pero na realidade si jajaa, solución subir un terraplén caralludo e logo volver baixalo, ainda que aquí veu a nota anecdótica do día, o exame sorpresa jajaja que moooi poucos pasaron. O exame en si era baixar un terraplén sin problema ningún e bueno....menuda desfeita na clase, pouca xente o aprobou, incluso os mais cabecillas da clase, tipo Joyero, naaada. imos ter que facer mais probas senon...

Kiko coma sempre dou unha volta para ir por libre e berrando berrando atopámonos, nunca falla o grito Kikuno. acto seguido veu a primeira avería da mañán, rotura de cadena da miña BH que non aguantou a presión e menudo ostiazo ca rodilla contra a potencia, aínda me doe.... por suerte arreglamos rápido e tiramos pola beira do tren cara o scala. Unha vez alí Jesús, o novo acompañante, viuse un pouco acojonado, por todo o que lle dixemos pero bah, xa se sabe como son estas cousas, exageras un pouquiño sempre. jejeje A subida sen problemas, controlando zonas de traballo co polar, controlando a kiko, e pouco mais, o ritmo normaliño. Eu por atrás acompañando a Jesús que conseguiu subir todo e coronar como dios manda. Arriba como manda a tradición, foto de rigor, e acto seguido, para abaixo, que xa tiñamos que ir de volta para a casiña.

Como vedes saímos uns cuantos OEA´S disfrutar da mañan, andrés, Sergio, Oscarito, Angel, Jory, Suso Beis, Jesús, Carlos D., Kiko, Pato e o que quita a foto, Manuel Vieites. 

A baixada fixémola cara a parte de Lampai, para desde aquí tirar cara a parte da Picarañña. Enganchando montes e camiños. A baixada como sempre moi divertida e con algún que outro pique, ainda que coas rígidas que levábamos Oscarito mais eu pfff era algo complicado coller bo ritmo sen arriesgar. Todos abaixa decidimos seguir por sendeiros ata a Picaraña. Decir que Jesús xa iba algo muerto pero coma un compeón aguantou. Unha vez na Picaraña decidimos tirar polo camiño de Santiago cara Osebe e Milladoiro polo camiño de Santiago. Eso sí, na feira de Francos, no san martiño, uns tiraron directos para Milladoiro e outros para Osebe polo camiño. Xa estabamos a rematar o día. Pasando por firminstáns os mais muertos tiraron por carretera para Bertamiráns e o resto (Joyero, Pato e o que escribe) tiramos gasoducto abaixo para darlle un apretón ó corpo e deixar de lado tanto asfalto, e menudo apretón eh jajja démoslle de lo lindo ¡¡ molou. Xa en Bertamiráns cada un para o seu lado e tomámoslle unha no Americans mentras reflexionabamos a quen íamos a votar. Pola tarde a votar e tan contentos con este domingo que que queredes que vos diga, a mín xa me apetecía¡¡ 

Un abrazo OEA´S 

JORY

ORGANIZACIÓN RUTA FISTERRA OEA 14-10-12

Como xa ven sendo habitual en cada inicio de temporada tódolos socios e amigos de socios OEA, iremos en ruta BTT dende Bertamiráns ata Fisterra polo camiño de Santiago. A saída será o día 14 de octubre, domingo, sobre as 8:00 ou 8:30 da mañá da praza das tetas en Bertamiráns.

Teremos autobus para levarnos mochilas e algunha xente e para volver todos. 

Para os socios OEA a viaxe de volta en autobús será gratuíta, so terán que pagar o prezo da comida que roldará os 20 €. Para os non socios hai que incrementar 10€ da viaxe en autobús.

Establécese un límite de 25 persoas para volver no autobús debido á capacidade da maleta.

Para inscribirse por favor deixar un comentario no blog OEA ata o mércores 10 de octubre. Se tedes algunha duda contactar con Jorge no email osesfolaarros@gmail.com

CRÓNICA DUNHA MORTE ANUNCIADA (con permiso de Gabo)

Como se pode adiviñar, refírome á fin da tempada de estrada.


Pobre de nós. O bo é, ao igual que pasa cos "sanfermines", que xa falta menos para a próxima.

A partir de agora principalmente MTB. Con iso recuperamos a José, Necho e Manuel.

Na última (por agora) saída de estrada, uns ata Fisterra con Oliveira, CC Ames, CC Botafumeiro, e outros, os máis, un anaco esta ruta e despois a non sei onde.

Reunímonos en Bertamiráns, sobre as nove. Que se no New York, que se en Don Budi, ao final na praza de sempre, papando frío, facéndolle compañía á muller de Rafa "o vasco" do Ames, que estaba a esperar a furgo de Oliveira para cargar as bolsas de deporte.

Estabamos Suso Beis, Kiko, Sergio, Ito, Andrés, Panchito, Jorge, Oscar, Juan, José e eu.

José de visita; ía en MTB, fiel aos seus principios.

Niso, chegou o pelotón, que saíra do Obradoiro. Angel Porto na cabeza, tirando, como sempre, e uns 50 detrás. Unímonos, á cola, tamén como sempre.

Subimos Urdilde e Martelo, suave. Cando estabamos a coroar, E. Mosquera, non Ezequiel, senón Enrique, é dicir, Kiko, disputou contra si mesmo unha imaxinaria meta voante, e loxicamente gañouna. E despois foise, sen máis; non sei que tiña cunha muller en Padrón.

Baixamos San Xusto. Sergio e eu freando, porque temos a teoría de que a velocidade máxima á que se pode ir en bicicleta, ao igual que á que se pode facer o outro, é 68, porque a 69 dás a volta.

Xa finalizando a circunvalación de Noia, nos adianta un coche da Garda Civil coa serea posta. Moitos pensaron que ía pararnos por exceder de non sei que número a partir do cal hai que pedir permiso, ou outro rolo. Nada diso, eran uns colegas; situaron o coche no cruce para que pasásemos sen problemas. Aos de diante, coa mosca detrás da orella, non se lles ocorreu outra cousa que parar, ata que alguén que estaba ao lado de Oscar dixo que tirasen para diante, que "acusatio non petita acusatio manifiesta", é dicir, que como permaneceramos parados lle iamos dar a idea de dicirnos algo.

Continuamos, uns a Fisterra, pola ponte, e outros, o groso dos OEAs, cara a Serra de Outes, ou o mundo de nunca xamais, sabe Deus.

Moi bo rolo; uns mellor e outros peor físicamente. A chegar a Muros paramos coa intención de tomar algo, pero niso Oliveira comentou que era bo que os que ían peor que seguisen, que os acompañaba el; os demais xa os collerían.

Non o dubidei un só instante, eu tamén seguiría, quedarse sería un suicidio. Duro ía a ser dar alcance ao primeiro grupo. A maioría pensou igual e continuamos uns 30.

Tiñamos razón, dos 20 que quedaron, cando nos neutralizaron, despois de Corcubión, como non, con Angel Porto tirando, só chegaron 6. Os outros foron quedando, esgotados, con cambras. En tan pouca distancia é moi duro recuperar os 20 minutos de vantaxe que lles levabamos.

Aproveito para render o meu particular homenaxe a Angel Porto, sempre sacrificado tirando do grupo e recuperando atrasados. O resto do noso club tamén axuda cando fai falta, pero el é unha xoia, con todo o mundo. Nesta saída non necesitei a súa axuda, pero noutras ocasións brindouma, como o outro día que fomos a subir Ézaro; á volta, nos últimos 10 quilómetros, esperoume e tirou de min (e tamén de Pequeno, aínda que el diga que me estaba a esperar).

Hoxe cheguei moi ben, co lóxico cansazo pero non esgotado e entre os 20 primeiros; supoño que algúns quedaron atrás polo sobreesforzo de neutralizarnos. Arriba estaban 2 ex OEAs, David e Fernando. Regresaron en bicicleta.

Antes, cando pasamos diante da casa dos pais de Ito acordeime do ben que nos trataron a última vez, da froita e bebidas que nos ofreceron e da caldeirada que non puido ser.

Falando de comida, durante a de Fisterra (manifestamente mellorable, sobre todo o peixe, que parecía en salgadura e o viño ribeiro branco, embotellado en Valladolid e ajerezado) falouse de organizar unha cea de nadal entre todos os clubs ciclistas de Santiago e bisbarra.

Esta crónica non a escribín eu, senón o siri do meu iphone. Seguindo os consellos que Andrés me deu o sábado no Américans, díxenlle: "escribe a crónica da xornada", e xa vedes.

Pretende estar á altura das demais, pero é difícil, especialmente do toque de humor de Oscar. Un xenio.

Falando do Americans, Juan, a hamburguesa e a pizza que levei estaban moi boas. Es un fenómeno. Niso e tamén na bici; ben, nesta cando te pos as pilas; as do cambio electrónico, claro.



Asinado: o siri do Iphone de Carlos Paz



Nota. Di Van Gaal, que non se admiten comentarios negativos, só positivos.

II Marcha Cicloturista CC Botafumeiro: Monte Gaiás.

Tarde mal pero non arrastro. Ese podería ser o título alternativo desta aventura de mañán de domingo. 11 inscritos, e 2 rajados de última hora. A verdade e que a mañán non estaba para outra cousa que non fora quedar na cama descansando. Pero esa non é a filosofía OEA.

Cun temporal de 3 pares de co...ronas, estamos boa parte do comando OEA nas tetas esperando polo autónomo máis dicharachero da zona: Panchito-engaña-a-Diós. Quedou durmido e esperamos un bo anaco por el pero nada que unha subida a 150 pola autovía non solvente. Chegamos cando xa todos estaban arrancando de forma neutralizada para saír na praza do Obradoiro. Así que nada, reunímonos co resto da grupeta, e cada un polo seu lado e atallando por sitios recónditos chegamos a tempo.

"Pois non pinta tan mal, non chove" era a opinión popular. Uns 150-160 debíamos ser así a ollo. Poñemonos en marcha dirección Padrón e disfrutando do paseo por Santiago. Bo rollo e de historias. Non así para Angel-Joyero que foi tirando todo o tempo e papando un ventazo de frente incríble.

Durante toda a marcha a verdad e que ambiente moi globero, pero gustoume moito. Que si para a poñer chubasqueiro, ahora a mexar, ahora a coller auga... o bo e que o pelotón tampouco rodaba a altas velocidades co cal avanzábamos lento pero seguro: quedaba moito día ainda. No repeito da rotonda que vai para Dodro... sorpresa! Kiko animando/ríndose de nos. Nunca o tiven moi claro pero él estaba alí apoiándonos! 

Encaramos a subida do Treito. Mal pinta o tempo, pero co aire de cú faise moi fácil. Algúnha choiva intercalada refresca o puerto. Eu (oscarito), taboada e panchito, sabedores que ainda queda enfrentarse a SanXusto, imos gardando balas ("O que jarda sempre ten") mentres que Jory e Andrés protagonizan unha boa remontada. Pequeno, Ito, Pato e Carlos Abogado completan a comitiva OEA na ascensión.

Chegada ó pico Muralla e avituallámonos... e... CHAPARRÓN do siglo. Aquí a organización decide acortar a marcha e desviarnos a todos pola vertiente máis cómoda, sin baixar a Noia. (Decir que algún deu gracias al Señor e a todo o firmamento, porque iban máis que maduros jaja) Fomos escapando pouco a pouco da chuvia pero non do temporal que provocaba algunha que outra racha de vento moi peligrosa para os ciclistas.

Como sempre, o apunte globero para Carlos T, que pincharía chegando á rotonda de Martelo, e claro, os colegas de equipo Oscarito e Jory téñen que quedar cambiando a roda. Afurgalla de Oliveira queda con nós e unha vez reparada a avería, levaríanos en volandas e costa abaixo ata o pelotón. Velocidades de vértigo facendo un tras coche a 75km/h que lle deron un toque de adrenalina á mañan.

Por suerte reagrupámonos todos os OEAs para cruzar Bertamiráns xuntos e dar boa imaxe de Club. Saludando a propios y extraños, disfrutamos do momento. Pero pouco ía durar a alegría na casa do pobre, porque xa nos atopábamos subindo cara Santiago, eso si, ritmo moi tranquilo. Os máis desbocados xa empezamos a tomar posicións.

E chegamos á rotonda da Pontepedriña que daría comezo aos 3km de tramo libre que terían como colofón a subida ó Monte Gaiás. Collo a roda de Raña, non por nada, pero por decir que fun á roda dun dos grandes deste deporte. Cómo tira o cabrón. Rómpese o pelotón e eu quedo cos mellores. Tou nun bo vagón, penso. O repeito de Sar acaba por agrandar as distancias. Rodase realmente rápido. Na subida xa me desentendo de Raña mais dun grupo de 3-4 corredores que o persiguen. Manteño a miña posición chegando 5-6 á cidade da cultura. Por detrás chegan Taboada e Jory, que viñan a toda hostia remontando.

O resto foron chegando non moi distanciados porque o sprint tampouco daba moito máis de si, pero foi bonito disputar a subida con auténticos animales das dúas rodas. O OEA-team demostrou que ten xente combativa e algunha que outra promesa.

Duchas en auga quente (bien!!) e ás 2 xa estábamos sentados e comendo, intercambiando historias e disfrutando da presencia de Ezequiel Mosquera, xa que a marcha homenaxeábao. Reparto de trofeos... e os OEA's que se fan co trofeo ó Club máis numeroso. Gran mañán para disfrutar de todo o que nos organizaron o Club Ciclista Botafumeiro e Oliveira, que son uns auténticos cracks e solventaron as poucas incidencias que houbo con éxito.

Eso es todo amigos! vémonos no monte (xa queda menos! así que ide engrasando as MTB) 

PD: vale, eu a miña ainda a teño co cuadro roto, pero si hai que andar coa BH, ándase!

Oscurito!!

Cuando la pendiente se hace más ardua...

Hola mis pequeños Drugos !!!! Como foi esta semana panda de lambóns ? Aquí La Pekeñada Toda (Pekeno para os non entendidos da jerga/argot) vouvos relatar o sufrimento dun domingo de verán.

Abrese o día 9 de setembro sobre a Mahía e por extensión, as zonas colindantes, parece unha mañan fresca nestas nas que te plantexas se poñer manguitos e camisola interior, ou ir en piel...e eu decido que un OEA ten que papar, e para papar hai que ir en piel. Xuntanza diante do Budi, contando coa partipación de Ito, Andrés, Avogacía, Sergi, Oscarito e un servidor; onde Oscarito lle amosa a un transeúnte cómo axustar un cambio traseiro dunha road bike, algúns preguntan que onde vai a promesa aquela chamada Taboada; oxe dispoñemos dúas fontes, sua nai que dixo que se quedara durmido porque estudou moito, e oficial que dí que tiña resaca e a colloada chea...en definitiva, arrancamos dirección Ames.

O terreno xa coñecido, non por ser duro en sí, senon pola súa pestosidadedesuputamadre que a fai dura de co...gomelos. Aquí escomeza o debate matutino das 9:25 de los desayunos de la 1, vai chover? cando choverá? dá o vento de cara? onde está o joyero para tirar? Xa pasado o terreno mais pestoso do día, cruzamos Portomouro, onde viamos polas cunetas e arrós xente que vai a procesión de Belem....e claro hai que preguntar e deso se encarga Andrés, pero non lle pregunta a unha vella cas tetas ata a cintura, senon a unha morena con todo no sitio...e vaia todo !!! Pedaso mulleresas hai por esa zona !!!

Parada técnica a por auga, e comezamos o segundo debate, que ocuparía o noso tema central do día, os Wattios. Oscarito aplica unha gran definición do concepto (el concepto és el concepto, y como tal debe ser tratado), Andrés e Ito unense a conversa. Sacamos en limpo que hai que entrenar para conseguir eses Wattios desexados e deixarse de mariconas, sendo esto unha gran mariconada ! jajaja. Así chegamos a Bembibre, e comeza o que Andrés denomina "falso chan", pero a nosa avogacía é sabia, e entende de leis, non físicas, pero leis ao fin do cabo ! E dí que eso era subida que se lle fai moito a ese ritmo machacador que impoñían Oscarito e Andrés, que sería continuado por min ata a chegada a rotonda onde cambiariamos de dirección...cara onde? Santa Comba !!! Agora tocaba o que decian era unha subida xeitosa, asique, man ao peto do maillot e temazo al cante para afrontar a subida ! Subida destas que parecían ser das que me gustan, polo tanto aumento un pouco o ritmo para probar aos meus rivais "cuando la pendiente se hace mas ardua", ritmo normaliño tampouco unha cousa doutro mundo uns 17-20 km/h, e solo me sigue o triatleta Oscurito, e penso, merda este papame ao sprint e subindo....que facer neste caso? A táctica Pekeno Nº5 coñecida como o floco de millo, quentate pouco a pouco ata que unha de duas, rebentes ou te queimes vivo, asique ritmo alto, agora 23km/h e vento de cara, Oscurito parece que quere relevar ata que o aire fai que o pense e se poña a roda todo o que quedaba, para a falta de 150metros lanzar un poderoso ataque ao cal fixen fronte como puiden sacando os Wattios de non sei onde para imporme e gañar as bonificacións jejeje. Despois baixada e llaneo rapido ata Santa Comba onde decidimos que parariamos na Pereira a tomalo café no Bar dun hostal e así fixemos. Media hora para limpar a mesa, outro tanto para pedir, outro tanto para a chegada da bebida, e uns 15 minutos para a tapa (empanada de mazá) que a algún lle pareceron anos da fame que tiña.

Entre palillo e palillo, historias da mili contadas polo avogado, acabouse a hora do refrixerio neste día que non daba aberto e refrescaba de narices. Voltamos a arrancar a ritmo del Novio de la muerte, cantado polo lexionario do equipo. A fuego agora para a casa, e dando unhas clases maxistrais de relevos de 10 segundos, aínda que hai que entrenalos mellor e fichar a unha persona que me tape algo o aire, porque co avogado diante non me tapa nada !!! Pero a parada anterior fixo "mella" nalgúns dos corredores, eu entre eles, xa que lle teño unha fobia ao llano flipante. Pero doume refeito e poñome a tirar igualmente, onde todos poñemos un ritmo xeneroso tanto no esforzo como no pedaleo jajaja. Pericadas aparte, Sergi e Carlos quedanse e agardamos por eles, xa case estamos chegando ao últimos sprint do día....as caras así o reflexaban, a tensión mascabase para saber quen se alzaría cos puntos da montaña, e de tanto pensar un fulminante ataque de Oscarito acaba por desgarrar o pelotón, solo Pekeno lle segue a roda, pero cede metros ante o Wattioman do día !!! E xa no cruce todos para Bertamiráns e eu para Bastavales. Aos da mahía salironlles 80 km. a min 97, nun día movido e duro, sobretodo para min, coa cadera renqueante, e man mazada xuntos con dous puntos nun dedo pero....non hai escusas!!!!

Para ganar hai que saber perder y sufrir...

Bicos OEA´s !

Pekeno

P.D. Deixo a foto de prueba para que vexades os caretos da peña...mencionar oscarito e a Sergi jejejeje

Triatlón A Coruña, WildWolf Series.

Son dos que pensa que ademais de disfrutar dunha gran cita como era este triatlón olímpico WildWolf en Coruña, hai que disfrutar do camiño ata el, que foron estas últimas semanas de adestramento. Tanto eu, Oscarito, como Sergi pasámolo moi ben este verán indo aos triatlóns e este domingo ía ser o punto e a parte por un tempo. 

A saída estaba para as 8:15 da mañan en Coruña. Cerraban boxes ás 7:45 así que había que ir con tempo para aparcar, preparar todo o material etc. Traducido a cristiano: levantarse ás 5 da mañan e facer un bo desayuno. Entre saludos a conocidos e a oscuras, preparamos todo. Estaba ben organizado con moitos voluntarios. Era gracioso ver cómo os que taban no Playa Club seguían de cubateos mentres nós nos enfundábamos o neopreno. Sergi e eu miramos un para o outro como dous vellos ós que xa parece que esas cousas lle quedan atrás, pero a verdade e que de boa gana lle metíamos un Ron-cola a esas horas. 

Despóis entre que si ganas de mexar, que si sergio se olvida o gorro, que si eu perdo o DNI e aparece en información, preparamos todo bastante lixeiro e pouco tempo nos deu a quentar. 

Alí estábamos na liña de salida, 200 e pico valientes en pelotón coa vista posta mar adentro, na primera boya de giro. Póñome detrás de Sergio, que está en primeira línea. Hay fuertes corrientes pero non hai case olas. Arrancamos! 

O planeado era nadar sin agobiarme e sen pelexarme con ninguén, e, así foi. Disfrutei moito nadando mar adentro mentras o sol salía para facernos máis bonito o trámite. É moi dificil para min nadar e sacar a cabeza cada pouco para orientarme. Non así para Sergi, que saíu 10 da auga co grupo de cabeza. Un animal. Eu? 80, coma sempre. 

Salgo máis enteiro ca nunca da auga, así que ahora toca concentrarse na transición. Un pouco atípica pois había pouco sitio e era obligatorio meter neopreno gafas e gorro nunha bolsa que facilitaban. Un pouco un cristo, vamos. Transición de libro para montarme na bici como un jefazo. Non tan ben sergi, que sigue liándose con eso de subirse á bici e perde algún segundo valioso. 

Bueno, ahora, a mallar nos pedales. Circulo en solitario coa vista posta nun grupo que divisaba ó lonxe. Paso algún que outro que estaba pagando o esfuerzo de natación. Dios, qué vento! O circuito invitaba á velocidade e si quería ir cómodo debía alcanzar a grupos para non quedar tirado como o escombro. 

Apreto os dentes e cólloos. Miro a referencia de Sergi e van como a uns 5 minutos de nós. Non creo que os colla, esto non é como nos populares, aquí so hai unha categoría e estamos xunto cos pro que veñen facendo todo o circuito por España e moita cabra de contrareloj. Iba a ser complicado. 

Póñome a tirar do grupo máis do que me correspondería, e van caendo as voltas. Tamén caería Sergi, que pagou a exigencia de ir cos de adiante a relevos. Invitoo a que se una pero non da máis. Intento apretar a algún do grupo levantando o ritmo pero son poucos os que se descolgan, ainda que seguimos collendo xente. Neste punto decir que algún é un puto peligro. Cruzadas nas trazadas, codazos, piques por non dar relevos, meter a roda provocando afiladores... un cristo, supervivencia pura. 

Metínlle un gel desos do decartón que había comprado. Vaia merda, revolveuseme o estómago, e eso que xa os probada o día anterior por si las moscas. Pero conócese que fixo reacción química coa auga salada que previamente había tomado no mar. A sergi tamén lle sentaron bastante mal. Eu acabeino de escarallar meténdolle redbull marca Hacendado. Aprobeito pa decir que si vades a estas cousas, compredes material de primeira. O low-cost non é para competición. Así non se pode rendir! Jajaja 

Decir que en todo momento un ambientazo de la hostia. Pese a ser pouco máis das 9, aquelo estaba cheo de curiosos e acompañantes. Entre eles, dous grandes OEA’s e amigos, como son Manuel e Patricia, que animaban en cada paso e facían algunha fotiño. Gracias. 

Cando me despisto, xa van alá as 5 voltas para sumar os casi 40km. Pouco máis de unha hora nos levaría. Eu marquei media de 38km/h pero moi levadeira, é mais, preferíría facer 100 en bici que os 10 que me faltaban correndo. Marco o 20 mellor tempo e Sergi o 114. 

Outra vez outra transición boa e sin fallos. Espera... merda! Que teño o dorsal do revés! Bueno carallo, ahora vai así, que non estou como para pensar. Calzo as zapatillas... espera! Qué e esto? Quen cojones me encheu as zapatillas de papel de periódico!?!? MAMA! Mecáwen! Ala me ves a min a quitar o papel de periódico das zapas. Ahora toca correr. 

Circuito de 2.5km ó que habería que darlle 4 voltas. Aquí xa notamos máis de cerca os ánimos da xente que abarrotaba o paseo. Veña, a correr. As pernas respondenme ben, ritmo de 3:45-3:50min o km. Ata que chegados a volta 3, no repeito que tiña o trazado, fago PUM!. Dios, que baixon... pásame xente, non sei se realmente son os da distancia sprint que nos pillan, si son os que empezan a correr frescos e ainda lles levaba ventaxa, si non os pro que me están doblando... así é dificil fijar obxectivos e marcar un ritmo, somos 500 correndo. Empézome a rayar... será cousa de que non bebín bastante? Sería que non comín nada? Cada cruce con Sergi era bo, pois animábamonos un ó outro, como tamén nos animaría Manuel e Patricia. Tamén algún conocido nos ofrecería ánimos e aliento. 

O sol xa apretaba e víase xente moi enteira correndo, e moi pro. Ainda non sei como hai quen deu corrido os 10km en 32 minutos, é para quitarse o sombreiro. Pero a miña batalla por acabar o mellor posible mais a de Sergi era outra. Apretamos e rematamos. Eu fago o 97 mellor tempo (a ritmo de 4:10 o km), e Sergi o 157. Xa sabemos donde temos que mellorar. 

A entrada a meta foi unha gran sensación. Centenares de xente animando como se foses o primeiro, tiña todo o ambiente moi profesional. Eu parei o reloxo en 2 horas 13 minutos, e Sergi 6 mins máis tarde. Xa o habíamos feito! Estaba moi contento, eu fixen 54 e sergi 89, que para o nivel que había estaba moi ben. 

Intercambiamos opinións con uns e con outros, esta parte é a mellor dos tri, a de intercambiar batallitas. Mereceu a pena pagar un plus polo wildwolf... porque as azafaifas eran serviciales e estaban moi moi moi boas (según algún testimonio ajeno a min, que eu iba ciego e casi non vía) así que a tomarlle melón, isotónica e estirar un pouco. 

Apañamos as cousas mentres imos facendo valoracións do que fora esa mañan de domingo. Mereceu a pena entrenar, madrugar, sufrir, as ampollas dos pes cando como recompensa vives un día como este. Creo que nos está enganchando esto do tri. 

Os resultados de todo están aquí: http://www.conxip.com/resultados/515_CLASIFICACION_GENERAL_OLIMPICO.pdf

Gracias Manuel e Patricia por animarnos, gracias aos OEAs por ser bos compañeiros de entrenamientos e saídas, gracias a miña nai por lavarme a roupa e gracias aos que ledes esto de cando en vez por aguantar estas reflexións! 

Un abrazo e sede bos! 

Oscurito!

Papando o Ézaro un domingo calqueira !

Bos días as personas, e as que non son personas tamén ! Oxe tócame a min (Pekeno) redactar a ruta que fixemos onte domingo para subir o Ézaro, fin de etapa a semana anterior na Volta e España.

Pois ben, quedamos as 8:30 en b¡Bertamirans 7 intrépidos corredores OEA: Juán, Jory, Avogacía, Ito, Andrés (Carlos III que foi o que chupou o dia anterior), Joyero e mais un servidor. O día estaba claro, recén se facía de día e a temperatura era moi agradable. Montamos todo nos coches e furgallas e dirección Esteiro!

Chegada a Esteiro e o primeiro que se nota, é o aire....forte, que uns decían que no iba dar de cara, outros que polo cú, que non iamos cagar en todo á volta....En fin, preparamos caballo de combate, uns acicalándose e pelexándos coa súa superciclocomputadorachupiguay de Garmin, imos arrancando a contagotas, para xa no kilómetro 0,7 (para os que non teñen a ESO, aos 700 metros) un tal Angel, conocído polo nome da súa profesión, Joyero, ese que de neno acabou a Volta a pataca en triciclo atacando en repeitos pestosos, empezou a impoñer o seu ritmo de marcheta cando aínda solo eramos 3 ! Ao pouco dannos alcance o resto, non sen esforzo, e apreciase a falta de Juan, o porque? o tipo montou na bici, arrancou e quixo cambiar de coronas, e non iba o cambio, a razón, sen batería non hai paraíso, asique volta para a casa ... (espero non estiberas moi cabreado!). E nos ao noso, ritmo imposto por Angel para facernos entrar en calor ! A ritmo pestoso, por terreno pestoso de sube e baixa, e repeitos en plato así en frío xa... imos pasando aldeas costeiras e o caloriño empezar a aparecer. Pasan os km. a media entre 33 e 34 km/h, e siguen pasando os km. as vistas, un luxo, perto da aldea de nacemento de Ito, este fai un ataque en repeito para sacar uns metros e ir falar cos pais, pero non estaban asique quedaba pendiente para a volta. Máis para diante, primeiro incidente, leve, en repeito, plato, 3ª corona, e salta a cadena e o corredor a causa do latigazo golpease con forza a rodilla contra o manillar....e a quen lle pasa? ao burro de Pekeno coma sempre....e conon sabedes o moito que me doía e xuntaseme a dor de cadera, pero un OEA nunca abandona! Pero non ía ser o único que pasaría oxe, xa que 5 kilómetros máis para diante, alguen lle fai o afilador a Jory, e o pelotón revolvese, sen consecuencias, ata que Ito atropella a Carlos por mor dun coche que viña tocando o cara... Amañase o cambio e a darlle que xa case estamos !!!

Chegada ao Pindo, e comezase a falar mais do tema central do día, seremos capaces de subilo sen botalo pé? Qué facer no tramo de cemento? Quén fará podium ? Moitos interrogantes que en nada terían resposta. Chegamos a zona de entrada ao mirador, pelotón encabezado por Angel, Pekenada e Jory por ese orden. Todos de pé para afrontar as primeiras rampas....e vaia rampas ! Imos subindo como podemos, eu vou na 3ª corona, e vexo como antes do tramo de cemento, Angel apartase e bota pé o chan. Eu sigo, concentrado na respiración e en acompasar as pedaladas (sí, eu concentrado en algo..) o pulso en 188 ppm, chego o tramo de cemento.....QUË DURO !!! Na vida subín cousa tan dura, a facer a serpe, de pé, cargando moito sobre os brazos que responden a perfección, as pernas facendo o que poden, sacando os wattios dos pelos do nariz para poder subir eso, pasame Jory, e acaba o cemento. Despois dese 30 % a cousa suaviza a un 17 % (de risas eh...), vou dun lado a outro, Jory colleme metros, e veña cara arriba, parece que o meu corpo dí basta, quedome unha fracción de segundo parado de pé, ata que nun arroute de coraxe, baixo unha perna con forza e sigo pedaleando. A cousa parece que suaviza algo mais e xa vou collendo ritmo, voume fixando onde estaba eu posto o día que pasou a volta, xa que dende ahí solo eran 250 m. pero xa vexo a Jory parado a beira da estrada e penso: xa acaba aquí? Pois sí, xa remataba o puertazo coas rampas mais duras que subín nunca ! Agora a inmortalizar o momento e agardar polo resto dos OEA´s ! Despois dun pouco chega Ito, Andrés, Joyero e xa ao final e cun grandes esforzo, culmina a Avogacía ! Sacamos as fotos no mirador e para abaixo ! Onde Andrés se queda sen frenos....jajaja vaia cara tiña o tipo ! Collemos auga e veña a darlle outra vez !

Agora estaría moi ben poder decir que volvimos como fuegos para Esteiro, pero sería unha verdade a medias, xa que eu ao enfriar, a rodilla iba cascada, e a Carlos notabaselle mamadillo, pero o resto como fuegos. Eu son o primeiro en quedarme, pero sigo ao meu ritmo, e engacho para logo descolgarme outra vez. Cada pedalada era un suplicio, pero iba conseguilo. Paramos na casa dos pais de Ito para facer o habituallamiento sólido e líquido e botar unhas risas....+(Maruxa, nai de Ito)Toma neniño e sécate que estás sudando moito ! - (Joyero) Deixe señora que total ao arrancar xa empezo outra vez a sudar ! jajaja que risas! Voltamos a arrancar, Jory, Andrés e Ito como cohetes, eu mais rezagado con Carlos que iba baleiro de todo e Angel comandando o grupo, e rodando para voltar ata Esteiro e ir a tomarlle unha a Bertamiráns a comentar o día e ver o bonito perfil da ruta !

En definitiva, un día moi chulo, cunha ruta de case 100 km., toda pola costa, cunha subida esixente para as pernas e a cabeza, recomendada a calquera, e cun clima que acompañou en todo momento, cun sol radiante e un calor ao final xa atufante !!!

Esperamos a crónica dos Triatlétas eses que tamén subiran o Ézaro con anterioridade.

Saúdos,

PEKENO

IV Circuito 12 horas de Carballo

Bueno amigos, os OEA’s levan 4 anos tendo representación nas 12 horas de carballo. Cada ano imos a mellor (ou a peor, según se mire) e desplegamos máis infraestructura. Ó que íbamos: que o sábado ás 7:30 xa estaba a comitiva esfola preparada para partir, contando nas súas filas con 14 ilustres deportistas da redonda e 28 pernas que o ían dar todo. 

Durante a semana fóronse elucubrando preguntas tales cómo: ¿Choverá moito o sábado?, ¿Cómo irán as novas 29 polo trazado?, ¿Revalidaremos alguén de nós o pódium de anos anteriores?, ¿Cómo será a nova montura de Pekeno-Saltón?, ¿haberá algún aplatanamiento como o ano pasado?... pronto o saberemos. 

Duelo a cara de can

Alá arribamos ás 8 e pouco da mañan coas furgallas como auténticos gitanos profesionales e entre todos montamos o noso particular despliegue ó carón do trazado. Éramos 250 corredores repartidos entre equipos de 1, 2, 3 e 4 miembros. Nós tíñamos varios equipos. O máis peleón (Jory-Oscarito-Angel-Taboada), o máis experimentado (Ito-Carlos-Andrés-Juan), o máis diesel (Manuel-Necho), o máis por libre (Suso-Pato) e o máis surrealista (Panchito-Pequeño). 

Ás 10 da mañan, arranca a proba. Todos bastante ben colocados menos os almendraos de Juan e Cía, que saliron perdendo moito tempo, preludio dun viacrucis que se lles ía prolongar durante as restantes 11:55 horas. 

Pasan as voltas, pasan as horas. Sabedores de que esto é unha carreira de fondo, tomámolo con calma. Descansar, falar cos veciños, animar ós que están correndo, armarlla ó speaker, beber bastante e botar risas. De momento en equipos de 4º imos en cabeza, con uns 5 mins de ventaxa. 

Nunha das voltas chego pinchado pero en Cliclos Quientena rápido me subsanan o problema, así que nada do que preocuparse. Non así no caso de Carlitos, que estrenaría a 29 en competición de unha forma nada boa: rajou cubierta no punto máis afastado do trazado. Conclusión: 50 mins de volta, un hándicap demasiado pesado como para poder pensar en alcanzar pódium polo momento. 

O circuito era rodador, pero alternando zonas técnicas con rápidas, e moi mallado, co cal se podía seguir a mesma trazada todas as voltas. O único e que ás veces atopábase algo de tráfico, e era unha faena tanto para os que íamos a muerte como para os que iban ó seu ritmo, pero contra eso non hai nada que facer. As voltas estaban entre 21-22 min. 

A metade de carreira esta era a situación: Nós íbamos primeiros de equipos de 4 con 2 mins respecto do Trek Team. Os desafortunados iban perdidos na mitad baixa da taboa logo do pinchazo. Panchito fixo bo traballo tirando moitas voltas pola mañan. Manuel/Necho sin prisa pero sin pausa e Suso á sua bola, avituallándose como todo un pro. 

Aproveitamos para comer entre volta e volta, a temperatura non era moi alta e por suerte non saltaba moito o termostato corporal. Gracias tamen ás chicas Susana e Patricia e compañía, que nos coidaron moi moi ben. 

Chegou o relevo para Suso , chegou Pato, máis conocido como a gacela de brión. Pequeno tamén daba algún relevo xeitoso a Panchito. E Ito, que horas antes protagonizou a transición máis accidentada de todo o día (foi arrastro esfolando todo resto de vida humana), sería ahora o encargado de sufrir pinchazo durante a súa volta. Malas novas entón outra vez para o equipo “B” que estaba vislumbrando os puestos cabeceiros. Esto centra a atención competitiva no grupo formado por Jory-Oscarito-Tabo-Angel. 

Seguindo os resultados en vivo da carreira, a falta de 5 horas para o final, o Trek Team íbanos a facer un marcaje moi duro. Nun par de relevos un pouco floxos do OEAs team cóllennos. Iban de volta rápida en volta rápida, pero nos non íbamos a vender tan fácilmente a nosa primeira plaza. Cada relevo era matador, unha agonía de 21 minutos que despois había que recuperar a duras penas. A media de 24km/h nun circuito con tanta zona lenta evidencia a exigencia á que fomos sometidos. 

Como se pode ver nos tempos, íbamonos intercambiando o liderato da proba: 10 segundos eles, 20 nos, 15 eles… ata que chegamos aos relevos finales. Cada un sabía con quen lle tocaba bailar. Jory consigue chegar á transición en primeira posición, pero cando me cede o chip, no da quitado e parto con 15 seg de desventaxa co meu obxectivo. Este non iba ser o día que me rendira. Pese a que levábamos moitas voltas á roda un do outro, non flaqueábamos, e eu ata sabía donde o meu competidor iba mellor e peor, donde lle podía atacar e donde sabía que el me podía atacar. Así que a batalla era máis sicológica. 

Apreto e colloo, intercambiamos relevos ata que chegando á meta lanzo ataque que permite arañar 10 segundiños nese relevo. Taboada tamén faría o propio, atacando ó final da sua volta e deixandolle a Jory a responsabilidad da última volta con luces (xa eran as 10). Como era de preveer, todo o tempo xuntos ata o último Km no que Jory, alentado polo resto de OEAs e xente presente no circuito, lanzaría un ataque mortal ante o que pouco puido facer o membro do Trek, alzándonos así coa victoria tras 33 sufridas voltas ó esixente trazado de Carballo. 

Non deixa de ser irónico que despois de 43.200 segundos, todo se decidise por solo 3. Grandezas de este deporte, supoño. 

De Jory non me impresionou “moito”, é un crack, todo sea dito. De min… bueno, xa sabedes que eu sempre ando por ahí sobrevivindo a todo tamén. Os que son para aplaudirlle e a Taboada, (tan novo e sin moita experiencia e xa sabendo competir a ese nivel de concentración, e de capacidad física) e a Angel (tantos anos e anos mallando nos pedales, e anda como un de 20, sin arrugarse e sin perder a roda de ninguén). Pensei que este equipo de chatarreros non iba ser capaz de ganarlle ó Trek-Team que nos doblegou o ano pasado pero os fichajes foron un gran acierto. 

O resto tamén acabaron moi contentos e o que máis e o que menos disfrutou moito de exprimirse á sua maneira no circuito, pero non creo que ninguén fora coas pernas enteiras para casa. Ese é o espíritu OEA, dar o que cada un teña dentro. E o que teña pouco, pois disimular jejeje. 

Recollemos, cenamos, intercambiamos opinións ó tempo que presenciamos a entrega de trofeos desde o noso puesto privilegiado. Subimos a polo noso recoñecemento e disfrutamos do momento. O equipo de Andrés e Cia fixeron o mismo, pero para subir a recoller un gel anti-rozaduras que lle tocou na entrega de premios… era o broche ó seu día cheo de aventuras. 

Gracias á organización, gracias a Media Ducia, ó speaker, os participantes, a todos os nosos amigos do mtb e a todos os acompañantes que se deixaron ver por alí e que fixeron moito máis levadeira a proba deste ano. Día 10 para min e creo que para moitos. 

Pero Os Esfolas somos especie en extinción e como era visto, parámoslle a tomar unha en Bembibre ca chavalada pa contar batallitas e comerlle a tapita… jejeje 

Un abrazo a todos!! A seguir así que somos unha gran familia! 

Enlace ó contavoltas (ahora a analizar telemetrías jeje): http://magmasports.es/fotos/1345926273_d7ll.pdf

Enlace á clasificación: http://magmasports.es/fotos/1345925880_I7Ca.pdf

Voz de Galicia: http://www.lavozdegalicia.es/noticia/deportes/2012/08/26/12-horas-btt-carballo-ganan-impulso/0003_201208C26C10992.htm

(Pronto fotos... de momento hai algunhas no FB dos OEAs)

Oscarito!!